ΤΙ ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΤΟ ΌΝΟΜΑ «ΑΠΌΛΛΩΝ»;
Ο Απόλλων των Βηίων
«Λένε λοιπόν ότι ο Απόλλωνας τυραννικός πολύ θα γίνει, και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)
«Έχουσι βασιλέα επ’ αυτών τον άγγελον της αβύσσου. όνομα αυτώ Εβραϊστί Αβαδδών, εν δε τη Ελληνική όνομα έχει Απολλύων» (Αποκάλυψις Ιωάννου, Θ΄, 10)
«Και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)
«Λέει η Γραφή πως ο Διάβολος μετασχηματίζεται ‘σε άγγελο φωτός’, και τι κάνει; προφανώς προφητεύει»
(Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ VIII )
Οι σοφοί λένε πως δεν έχουν καταλήξει στην ετυμολογία του ονόματος του θεού. Αυτό οφείλεται στην εξιδανίκευση των ιδιοτήτων του. Δεν είναι φιλολογικό, αλλά ιδεολογικό πρόβλημα. Η ετυμολογία του «Απόλλων» είναι αντίθετη με όσα πιστεύουμε σήμερα γι’ αυτόν
Η αδυναμία εξήγησης της επωνυμίας του είναι αναμενόμενη, γιατί αυτή εκφράζει τα πραγματικά του γνωρίσματα, που θα θέλαμε/νε να μην υπήρχαν. Ούτε οι αρχαίοι σοφοί είχαν συμφωνήσει, για τον ίδιο λόγο.
Οι απλοί πιστοί όμως, δεν είχαν αμφιβολία για την ερμηνεία του ονόματος, όπως θα δούμε.
Το όνομα προέρχεται από το ρήμα «απόλλυμι» «απολλύειν» και«απόλλειν», δηλ. «σκοτώνω», «καταστρέφω»!
(Λεξικό Δημητράκου – Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Απόλλων»: «οι αρχαίοι πολλαχώς ετυμολόγουν τούτο,» (το όνομα Απόλλων) «επικρατεστέρα όμως ήτο η από του απολλύειν ετυμολογία»)
Ο«Απολλύων» της Αποκάλυψης.
«…ως και ο Απόλλων δοκεί τισίν εκ του απόλλειν δια το φοβερώτερον ονομάζεσθαι.»
( Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 13)
Λίγοι το παραδέχονται σήμερα, γιατί χαλάει την ιδεώδη εικόνα ενός θεού που στην πραγματικότητα είναι εξολοθρευτής και προξενεί απώλειες... Στην αρχαιότητα, όμως, λίγοι το ερμήνευαν αλλιώς, και αυτοί από σεβασμό προς τον Φοίβο, όχι στην Αλήθεια.
Πολλοί Έλληνες φοβόταν ακόμα και να προφέρουν το φριχτό όνομα του «αντιπροσωπευτικού» μας θεού…
Λέει ο Πλάτωνας: «το ίδιο συμβαίνει, όπως είπα, και με τον Απόλλωνα, πολλοί φοβούνται το όνομα του θεού, σα να προμηνά κάτι κακό» «ως σημαίνον φθορά τινά».
(Πλάτων, «Κρατύλος» 404 e
«Ταυτόν δε και περί τον Απόλλω όπερ λέγω, πολλοί πεφόβηνται περί το όνομα του θεού, ως τι δεινόν μηνύοντος»)
Προτείνει άλλες εξηγήσεις, αρνούμενος την «χαλεπήν».(=καταστροφέας).
Ο Πλατωνικός διάλογος για τα ονόματα των θεώντελειώνει με τη φράση του Σωκράτη: «δέδοικα περί αυτών διαλέγεσθαι»
(Πλάτων, «Κρατύλος» , 407, d)
(φοβάμαι να μιλάω γι’ αυτούς)
Οι αρχαίοι σοφοί προσπάθησαν να εξανθρωπίσουν την αρχαία θρησκεία, δυστυχώς σε βάρος της Αλήθειαςκαι της Επιστήμης που ήθελαν να υπηρετήσουν.
Ο Απολλων γδέρνει τον αυλητή Μαρσύα γιατί τόλμησε να τον συναγωνιστεί.
Θεός του Φωτός, είπαμε...
Ο Μαρσύας γδαρμένος από τον Απόλλωνα
α) Ο θανατηφόρος χαρακτήρας του θεού ως ερμηνεία του ονόματος.
Μόλις γεννήθηκε, μωρό ακόμη, ο Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα και τον Τιτυό με τα βέλη του.
Είναι ο θεός των επιδημιών, που εξαπολύει, πχ., στο Ελληνικό στρατόπεδο στην Τροία.
Το ίδιο πίστεψαν οι Αθηναίοι κατά τη διάρκεια του Λοιμού στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
( Θουκυδίδης, Ιστοριών Β΄, 54)
Φυσικά, ο Απόλλων έγινε παράλληλα θεραπευτής, μια που του απευθύνονταν ικεσίες για απαλλαγή από τις ασθένειες που ο ίδιος έστελνε…Ένα επίθετο του θεού ήταν «Ούλιος»: «Ο Απόλλων. ήταν γιατρός,
( Ο Στράβων, 14, σελ. 49, δίνει μόνο την θετική ερμηνεία,«υγιαστικόν».) σημαίνει δε και ολέθριος»( Σούδα, λήμμα «Ούλιος» Επίσης, δες Ευστάθιου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Λ, σελ. 9)
Υπάρχει άγαλμά του που απεικονίζει αυτή τη διπλή φύση του. Στο ένα χέρι κρατά βέλος –την αρώστεια- (όχι το συνηθισμένο τόξο) και στο άλλο ένα δοχείο με φάρμακο. Άλλωστε, η λέξη «ιός» αρχικά σήμαινε «βέλος». (Λεξικό Δημητράκου, αντίστοιχο λήμμα. Σημαίνει επίσης «Δηλητήριο», πράγμα φυσικό, γιατί τα περισσότερα βέλη ήταν δηλητηριασμένα)
Συνδέεται δηλαδή άμεσα με τον θεό. Οι Μύθοι όπου ρίχνει αρρώστιες στους αμαρτωλούς ή άπιστους, είναι πολλοί.
Σκοτώνει αθέατος, σαν τα μικρόβια και τους ιούς, με τόξο, που είναι το έμβλημά του.
«Εκηβόλος»]
Είναι ο καταστροφικός ήλιος που ξεραίνει τα πάντα.
Η δράση του μπορεί να παραλληλιστεί με την φονική επίδραση των μικροοργανισμών, που δεν διαλέγουν τα θύματά τους.
Ο Απόλλων είναι ηλιακή θεότητα(ωρος).
Μπορεί να είναι και νοσογόνος;
Ναι, αν παραδεχτούμε την Αιγυπτιακή του καταγωγή.
Εκεί, ο Ήλιος θεωρούνταν πως: «είναι καυτός και θανάσιμος.
Έτσι απέδιδαν τις λοιμώδεις ασθένειες στον ήλιο».
(Κλήμης Αλεξανδρείας «Στρωματείς» VII, σελ. 129
«πυρώδης γαρ και αναιρετικός. αυτίκα τας λοιμικάς νόσους ηλίω ανατιθέασιν»)
«ο Ήλιος με ακράτητη και σκληρή φωτιά κατακαίει και ξεραίνει τα φυτρωμένα και βλαστάνοντα και το μεγαλύτερο μέρος της γης το κάνει παντελώς ακατοίκητο από τη φλόγωση και κυριαρχεί σε πολλά μέρη, και στη Σελήνη…»
(Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 41.)
«…ο ήλιος, ον λοιμωδών νοσημάτων φασίν αίτιον…»
Ο Ήλιος στην Ελλάδα δεν ήταν θεός του θανάτου.
Αυτό δείχνει, άλλη μια φορά, πως ο Απόλλων δεν ήταν Ελληνικός θεός.
Σύμφωνα με τον Αιγυπτιακό Μύθο, τον θεό «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου»
(Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38 (αποσπάσματα))(στην Αίγυπτο)
Ο Φοίβος ήταν και θεός του Λιμού, της Πείνας: «…γιατί αυτή βρίσκεται μέσα στο Απολλώνιο, δίπλα στο θρόνο του Απόλλωνα, σαν ζωγραφισμένη ανα=παράσταση της Πείνας»(Λιμός) «με μορφή γυναίκας…»
Ο θεός είναι υπεύθυνος άμεσα ή έμμεσα, για το θάνατο πολλών αθώων πλασμάτων στη Μυθολογία, του Υάκινθου, της Δάφνης, του Μαρσύα, των μικρών παιδιών της Νιόβης, της Κορωνίδας, της Βολίνης, της Κασταλίας, της Χιόνης, της Θρύας, τουΛευκάτα, του Κυπάρισσου, του Κινύρα, του Λεύκιππου, του Λίνου, κλπ. Μερικούς τους καθάρισε γιατί έλεγαν πως ήταν καλύτεροι… μουσικοί, αν και οι Δελφοί προστάτευαν τους ποιητές και τους μουσικούς, γιατί θεωρούταν υπηρέτες και όργανα των Μουσών.
Σκότωσε και τον τοξότη Εύρυτο, γιατί τόλμησε να τον προκαλέσει σε.. αγώνα τοξοβολίας! (είναι το πνεύμα των… Ολυμπιακών αγώνων)
Η αγαπημένη του προφήτισσα, η Σίβυλλα(ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΨΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ), σκοτώθηκε από το θεό, όπως είχε η ίδια προβλέψει
(Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, υποσημ. αρ. 17)
Όπως οι αρρώστιες που στέλνει, είναι ανεξέλεγκτος. Δεν θέλει - ή δεν μπορεί- να επιλέξει τα θύματά του, που συχνά πεθαίνουν εξ αιτίας του χωρίς να το επιδιώξει, όπως η Δάφνη και ο Υάκινθος.
Λίγοι τον συνάντησαν στην Μυθολογία και διέφυγαν αλώβητοι, όπως λίγοι ξεφεύγουν από μια επιδημία. Κατά αντιμετάθεση, είναι ο πατέρας του θεραπευτή Ασκληπιού. (ούτε αυτός επιβίωσε, φυσικά)
Ο Απόλλων-ΩΡΟΣ και η Άρτεμη είναι και θεοί του αιφνίδιου θανάτου.
(«Μην πήρε τη ζωή σου η σαϊτεύτρα Άρτεμη;»
Οδύσσεια, λ, 175, επί αιφνίδιου θανάτου γυναίκας..
«Η σαϊτεύτρα η Άρτεμη χτύπησε τη γυναίκα» Οδύσσεια, ο 479.
Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 164.
Οδύσσεια, λ, 175, επί αιφνίδιου θανάτου γυναίκας..
«Η σαϊτεύτρα η Άρτεμη χτύπησε τη γυναίκα» Οδύσσεια, ο 479.
Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 164.
Αυτή η ιδιότητα των δίδυμων θεών
είναι γενικά αποδεκτή, αν και… άγνωστη.)
(ανακοπής, καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου)
Γι’ αυτό έχουν σαν όπλο το τόξο.
Η ερμηνεία του ονόματος ως «καταστροφέας» ανταποκρίνεται και σε αυτό το γνώρισμα του θεού.
«Μα σαν γεράσουν των θνητών οι φάρες, τότε ο Φοίβος θάρθει ο αργυροδόξαρος κι η Άρτεμη μαζί του και με πυκνές σαΐτες τους, θα τους γλυκοθανατώσουν»,
(Οδύσσεια, ο, 408) λέει η «Οδύσσεια».
Ο Στράβων προσθέτει:
«…σε αυτούς τους» [δυο] «θεούς αποδίδονται οι επιδημικές αρώστειες και οι αιφνίδιοι θάνατοι».
Οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις του Απόλλωνα είναι ένοπλες.[Αυτό τον ταυτίζει με τον Χάρο των Νεοελληνικών τραγουδιών, που έχει και ηλιακά χαρακτηριστικά, [=«έχει του ήλιου τα μαλλιά της αστραπής τα μάτια» στα Δημοτικά τραγούδια] και είναι επίσης πνεύμα του αιφνίδιου θανάτου, κυρίως.
Στον Απόλλωνα θυσίαζαν άνθρωπο και στο βράχο του Λευκάτα, στη Λευκάδα.
(Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» «Λευκάτας» «Ορθία ή Ορθωσία» Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς».)
Οι Δελφοί, ακολουθώντας το υπόδειγμα του θεού τους, εκτέλεσαν τον Αίσωπο,
χωρίς δίκη. «Δελφοίς γαρ συνέβη το δαιμόνιον οργισθήναι, αδίκως ανελούσιν Αίσωπον»…
(Γιατί στους Δελφούς συνέβη να οργιστεί το Δαιμόνιο και έτσι σκότωσαν άδικα τον Αίσωπο)
«Λένε λοιπόν ότι ο Απόλλωνας τυραννικός πολύ θα γίνει, και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα-ΩΡΟ)
Η λατρεία του επιβλήθηκε με τον φόβο που ενέπνεε.«και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα-ΩΡΟ)
«Πρώτο στην κακία» (Μ’ έχεις πλανέψει, Μακροδόξαρε, στην κακωσύνη ο πρώτος απ’ όλους τους θεούς, που εσύ μ’ αλάργεψες απ΄το τειχί, τι ειδάλλως κι άλλοι πολλοί τη γη θα δάγκωναν, μέσα στην Τροία πριν φτάσουν.Δόξα τρανή να χάσω μ’ έκανες και γλίτωσες και κείνους εύκολα δα, τι δε φοβήθηκες το γδικιωμό μου πίσω. Φτάνει μονάχα να ‘χα δύναμη,και θα σε γδικιωνόμουν! τον χαρακτηρίζει ο Αχιλλέας.
Ομήρου Ιλιάς. Χ 15 κ. έ. μτφρ. Καζαντζάκη- Κακριδή. )
Συνεπώς, το «Απολλύων», (καταστροφέας) είναι η πραγματική ερμηνεία του«Απόλλων».
Η καταπιεστική φύση του Ώρου - Απόλλωνα
οι Δελφοί ρωτήθηκαν για τη φύση του θεού, απάντησαν με έναν εθνικότατοχρησμό:
«Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς,
είναι ο γιος του Δία, ο Απόλλων…»
β) Τα ιερά ζώα του θεού ως σύμβολα του ονόματός του
Δυο μολυσματικά ζώα, το ποντίκι (Απόλλων Σμινθεύς)και η μύγα, ήταν ιερά ζώα του θεού. Το ποντικι αποτελούσε ιερό ζώο (Τοτέμ) της Τροίας, της αγαπημένης του πόλης, και της Κιβωτού της Διαθήκης των Εβραίων. (κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά»)
Ήταν ιερό του ζώο και στην Αίγυπτο, και θάβονταν κοντά στο ναό του.
(Ο Απόλλων στην Αίγυπτο ονομάζονταν Ώρος. Ηρόδοτος,
«Ευτέρπη» 156. και Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38)
(Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙ,σελ. 36. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Μυίαγρος».)Οι Καζαντζάκης – Κακριδής μεταφράζουν το Σμινθεύς ως «Ποντικοδαίμονας».
Για τις μύγες θυσίαζαν ένα βόδι πάνω σε ένα βράχο που τον έλεγαν «Μυίαγρο» μπροστά στο ναό του Απόλλωνα-ΩΡΟΥ στο Άκτιο, πριν θυσιάσουν στο θεό. Μετά από αυτό λέγανε, έφευγαν.
Ο Απόλλωνας-ΩΡΟΣ με τον σμίνθο (ποντίκι) στα πόδια του
Οι μύγες ονομάζονταν και έλειοι,
(Ευστάθιος Θεσσαλονλικης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ 239)«εν ρητορικώ λεξικώ φέρεται ως είδος τι μυιών…» /…/ «ίσως δε απλώς ούτω καλεί τας εν τοις έλεσι…»
Η μύγα ανήκε στο πάνθεον του Φιλισταϊκού και Φοινικικού θεού Βαάλ
(ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΣΑ ΘΕΟ ΤΟΥΣ),
«εν τω Βαάλ μυία θεός Ακκαρών» (Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 1-6)
Ο Απόλλων και το κοράκι του...
Το Κοράκι, ένας δαιμόνιος πτωματοφάγος, ήταν ιερό ζώο του θεού.
(Ρισπέν, Μυθολογία κεφ. Απόλλων. Πλούταρχος,
Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22.
Κοράκια καθοδήγησαν και τον Αλέξανδρο μέσα από την έρημο,
στο Μαντείο του Άμμωνα, στην Αίγυπτο (Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 49,5) με τον οποίο ταυτίζονταν ο «μηλόκερως Φοίβος».)
Ακολουθούν οι Γύπες και οι Κουρούνες.
ΟιΛύκοι, επίσης, που μεταδίδουν λύσσα στα τσοπανόσκυλα και εμμέσως στον άνθρωπο, και τρώνε πτώματα, ήταν ιεροί του θεού.[«Λύκιος»]
Τα ζώα που αναφέρθηκαν είναι προάγγελοι, ή/και φορείς, ή/και κερδισμένοι των επιδημιών.
Άλλα ζώα των ελών, οΚύκνος και ο Ερωδιός, (Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22) και το ιερό του ζώο στην Αίγυπτο, τοΓεράκι, (Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 12) ήταν παρόντα στη λατρεία του.
Οι Αιγύπτιοι έθαβαν ευλαβικά… ποντίκια και γεράκια στην ιερή περιοχή της Βούτου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων-Ώρος και υπήρχε και ναός του. (Ηρόδοτος, 2, 67)
γ) Ξένο ή Ελληνικό;
Διαπιστώσαμε πως πολλοί φοβόταν να πουν το όνομα του Απόλλωνα, γιατί το θεωρούσαν προσβλητικό για τον θεό. Η εκδοχή πως το αρχικό του όνομα ήταν Απόλλων=καταστροφέας πρέπει να απορριφθεί.
Η λέξη έγινε βρισιά λόγω της δράσης τους.
Ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθεί το αρνητικό όνομα του Απόλλωνα-ΩΡΟΥ, είναι η ξένη του προέλευση.
Απολλώνια λογική
Πλούταρχος
Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι ιερείς του Απόλλωνα -ΩΡΟΥ διέταξαν να εξαγνιστεί (!) η Δήλος με απομάκρυνση των από παλιά θαμμένων νεκρών από το νησί.
Απαγόρευσαν μάλιστα τη γέννηση και το θάνατο πάνω του.
(Θουκυδίδης, Ιστοριών Ε΄ 1 και Γ΄ 104. και Ηρόδοτος, 1, 64)
Το ίδιο ίσχυε και στα ιερά του Ασκληπιού, (Παυσανίας, Κορινθιακά, 27, 6)
παρακλάδι της Απολλώνιας λατρείας.
Φαντάσου, ιατρείο όπου απαγορεύεται να… πεθάνεις και να γεννήσεις, ως πρότυπο για τα σύγχρονα νοσοκομεία! Η Ιατρική θα χρειαστείχιλιετίες για να ξαναφτάσει σε αυτό το επίπεδο.
Το Απολλώνιο πνεύμα στην καλύτερή του στιγμή…
Σώζεται και ο μύθος του Αργείου Κόροιβου, που για να γλυτώσει από τις συμφορές που έστελνε ο Απόλλωνας-ΩΡΟΣ, διατάχθηκε από τους Δελφούς να χτίσει ναό του Απόλλωνα-ΩΡΟΥ όπου έπεφτε ο τρίποδας που του δώσανε. (Παυσανίας, Αττικά, 43, 7-8)
Μ’ άλλα λόγια, η λατρεία του θεού καθιερώνονταν με τρομοκρατία. Παρόμοια συμπεριφορά έχει και ο Γιαχωβάς, ο εκδικητικός θεός των Εβραίων.
«Του αρέσουν τα δώρα του Φοίβου σας, [=φιλόδωρος] αλλά δεν είναι φιλάνθρωπος.
Πρόδωσε τον φίλο του τον Κροίσο, και αφού του πήρε την αμοιβή, (γιατί του αρέσουν τα λοξά [=φιλόλοξος]) ανέβασε τον Κροίσο στην πυρά μέσω»(του χρησμού) «του ποταμού Άλυ» …
«Αχάριστος είναι αυτός που προσκυνάς, Παίρνει την αμοιβή και παρά το χρυσάφι πάλι ψέματα λέει»
(Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ, σελ 38. Ο Κροίσος ήταν μέγας δωρητής των Δελφών, αλλά το Μαντείο δεν τον προειδοποίησε για την ήττα του στον ποταμό Άλυ από τους Πέρσες, αντίθετα τον παράσυρε σε αυτήν, με έναν διφορούμενο χρησμό: «αν ο Κροίσος περάσει τον ποταμό Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος». Ο Φοίβος δεν πιάνονταν φίλος… Φυσικά οι ιερείς,
και όχι ο«θεός», είπαν το ψέμα. Παρόμοιες γκάφες έγιναν συχνά…)
Είναι και δειλός. Κοτζάμ θεός, καταδέχεται να χτυπήσει πισώπλατα τον Πάτροκλο.
Φοβάται να αντιμετωπίσει στα ίσια και τον Διομήδη, και φωνάζει τον Άρη για προστασία…(Ιλιάδα, Ε΄, 455.)
Η εξαπάτηση είναι η ίδια η φύση του Απόλλωνα. Παραπλανά τον Αχιλλέα, απομακρύνοντας τον με κόλπα από τα τείχη της Τροίας.
Γλιτώνοντας τον Αινεία από τα χέρια του Διομήδη, στην Ιλιάδα, κατασκευάζει ένα… αντίγραφο του Τρώα, που γύρω του αρχίζουν να σκοτώνονται οι αντίπαλοι.(Ιλιάδα, Ε΄, 449.)
Μήπως ο Αινείας είναι ο αγαπημένος του;
Μπα… Η απάνθρωπη και απατηλή στάση του Φοίβου φανερώνεται στην μονομαχία Αινεία - Αχιλλέα.
(Ιλιάδα, Υ, 75 - 353)
Ενώ ο θεός είναι σύμμαχος των Τρώων, έχει ήδη συμπαρασταθεί στον Αινεία, και παρ’ όλο που οι θεοί αποφάσισαν πως ο Αινείας πρέπει να επιζήσει για να εκπληρώσει την μοίρα του, ο Φοίβος δεν μπορεί να πάψει να εξαπατά. Είναι η φύση του. Ενώ ο Τρώας κρύβεται μπρός στον ακαταμάχητο Έλληνα Ήρωα, πείθεται, λοιπόν, να χτυπηθεί με τον Αχιλλέα, «πειθόμενος μύθοισιν Απόλλωνος» (Ιλιάδα, Υ, 295)
(πιστεύοντας τα παραμύθια του Απόλλωνα)
αν και ο θεός γνωρίζει πως ο Τρώας έτσι θα σκοτωθεί σίγουρα! Ούτε και του συμπαραστέκεται. Τον παρατά, φυσικά, έρμαιο στα χέρια του Αχιλλέα… Την σωτηρία του Αινεία, αναλαμβάνουν οι….φιλέλληνες θεοί, η Ήρα και ο Ποσειδών!
Ο Απόλλωνας-ΩΡΟΣ, ο καταστροφέας, ο Ποντικοδαίμονας, δεν πιάνεται φίλος, γιατί, όπως είπαμε, είναι σαν μια μεταδοτική ασθένεια που μολύνει αδιάκριτα…
Στην Τέμεσσα της Ιταλίας, το πνεύμα ενός ναύτη του Οδυσσέα σκότωνε νέους και νέες.
Οι κάτοικοι είπαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Το Μαντείο των Δελφών τους διέταξε να χτίσουν ναό στο κακό πνεύμα., και να του παραδίδουν μια νέα τον χρόνο Ο Ολυμπιονίκης Εύθυμος, όμως, επιτέθηκε στο κακό πνεύμα, και τοέδιωξε από την πόλη. (Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 6, 7-10)
Οι Δελφοί διέταζαν λοιπόν, υποταγή σε κάθε κακοποιό πνεύμα, και όχι αγώνα εναντίον του.
Ανάλογα παραδείγματα, όπου η «πάτρια θρησκεία» μας διέταζε προσφορές ανθρώπινων ζωών σε τέρατα ή πνεύματα, που τελικά αντιμετωπίστηκαν και νικήθηκαν από Ήρωες, κατά παράβαση των χρησμών, αφθονούν.
Ένα παιδάκι παίζοντας, μάζεψε από το χώμα ένα πέταλο, που έπεσε από το στεφάνι της Άρτεμης, στους Δελφούς. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο νήπιο, διάφορα παιχνίδια και το χρυσό πέταλο και περίμεναν να δουν τι θα πρωτοαγγίξει.
Ξανάπιασε το χρυσό πέταλο. Φανερό πως ήταν ιερόσυλος.
Έπρεπε να εφαρμοστεί ο δελφικός νόμος που προέβλεπε θάνατο στους Ιερόσυλους.
Και το παιδάκι θανατώθηκε…
(Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία» V,16 )
Ο Απόλλων-ΩΡΟΣ εμφανίστηκε στον Θεσσαλό Αράτιο, και του είπε να προσέξει, μπας και οι εχθροί του κάνουν μια μεγαλύτερη προσφορά από αυτόν, και κερδίσουν έτσι την εύνοιά του.
(Πάντα με το μέρος του Δικαίου, ο Φοίβος-ΩΡΟΣ!)
Τότε ο Αράτιος έταξε να του θυσιάσει εκατό άντρες!
Στη συνέχεια, αφού νίκησε, ακύρωσε την υπόσχεση,
«δια το μη ιεροπρεπή είναι». Ο μόνος που δεν είχε πρόβλημα με την ανθρωποθυσία ήταν ο Απόλλων-ΩΡΟΣ.
Μάλιστα, η ιστορία κατέληξε στο να θεωρούνται οι Θεσσαλοί… απατεώνες, και να μείνει η έκφραση:«Θετταλών σόφισμα». (Σούδα, λήμμα «Θετταλών σόφισμα»)
Ένα άλλο παράδειγμα της σκληρότητας του θεού είναι το«Δήλιον πρόβλημα». Για να σταματήσει μια επιδημία, ο Απόλλων-ΩΡΟΣ ζήτησε να διπλασιαστεί ο κυβικός βωμός του, ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα. (Η ακμή του διπλάσιου σε όγκο κύβουπρέπει να είναι κατά 1,26 φορές μεγαλύτερη του αρχικού.)
Οι πιστοί, αρχικά, προσθέσανε άλλο τόσο πάνω στο βωμό καταστρατηγώντας το κυβικό σχήμα, και η επιδημία δεν σταμάτησε. Φυσικά ο «θεός» δεν μπορούσε να πάψει το θανατικό, αλλά οι ιερείς του τον δικαιολόγησαν με το ότι ήθελε να σπρώξει τους Έλληνες να… ασχοληθούν με τα μαθηματικά!
Επίσης, οι διφορούμενοι χρησμοί δικαιολογούταν σαν προσπάθεια να υποχρεωθούν οι πιστοί να ενδιαφερθούν για τη… διαλεκτική κι τη Φιλοσοφία! (Πλούταρχος, «Περί του Ει του εν Δελφοίς», 6)
Τα γράφει ο Απολλώνιος ιερέας Πλούταρχος, αλλά και ο Αθήναιος. Από τις παπαδίστικες δικαιολογίες προέκυψε πως ο Απόλλων-ΩΡΟΣ προωθούσε την επιστήμη και τη φιλοσοφία.
Έτσι γεννιέται ο πολιτισμός, που για την αρχαιότητα ήταν θέμα… επιβίωσης, με αυτόν που βρήκαν να τον… προστατεύει, σκοτώνοντας… μουσικούς.
«Τελικά, τους πήγαν [τους φιλόσοφους] στα δικαστήρια και τους έδωσαν να πιούν κώνειο»
(Λουκιανός, Δραπέται, 12.
Ο συγγραφέας τα παρατραβάει, αλλά πράγματι, λίγοι φιλόσοφοι απέφυγαν τα δικαστήρια και τους διωγμούς.)
Πάνω στο μνήμα του Ησίοδου γράφτηκε η εξής ελεγεία από τον ποιητή Χερσία:
«…πλείστον εν Ελλάδι κύδος ορείται ανδρών κρινομένων εν βασάνω σοφίης…»
(Παυσανίας, Βοιωτικά, 38, 4)
«…Θα είχε περισσότερη δόξα στην Ελλάδα, αν οι άνθρωποι κρίνονταν με βάση τη σοφία τους…»
Κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Ο λεγόμενος αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας,«το τελειότερο έργο της μυθοπλαστικής φαντασίας των Ελλήνων»ονομάζεται και είναι… καταστροφέας, ακόμα και προωθώντας τον…πολιτισμό! Από υποκριτικό θαυμασμό της αρχαιότητας οι μελετητές αποδίδουν γνήσια Ελληνικότητα σε έναν«υιό της απωλείας» …
Ο Απόλλων-ΩΡΟΣ υπήρξε ο θρησκευτικός καταστροφέας της Ελλάδας, το μοιραίο τελευταίο της απόκτημα. Το όνομά του είναι προφητικό.
Αν ο Απόλλωνας-ΩΡΟΣ συμβολίζει το φως της Λογικής και των Τεχνών, πως μπορεί να ταιριάξει με το σκοτεινό άντρο της Πυθίας και τους μυστηριακούς καπνούς, από όπου έβγαινανδυσερμήνευτοι χρησμοί;
Από πότε η Μαντεία συγκατοικεί με την λογική και την ελεύθερη σκέψη; Οι γυναίκες που επιλέγονταν για Πυθίες ήταν όσο το δυνατόν αμόρφωτες. Το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» δεν θεωρείται κληρονομιά του Ελληνικού πολιτισμού! Και αν αυτό είναι το φωτεινό Απολλώνιο Πνεύμα, τότε ποια διαφορά έχει με το Διονυσιακό;
(και το μεσαιωνικό;)
ΠΗΓΗ: http://anti-neotaksites.blogspot.com/2011/12/blog-post_31.html#ixzz1i7Jw2CZL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου