Άλλο επιβαλλόμενη “Παγκοσμιοποίηση” κι άλλο Δι-εθνισμός

Κάτι αλλάζει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια,επαναπροσδιορίζεται και αυτό το βλέπεις σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Στο ερώτημα αν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα και αν τα έθνη που την αποτελούν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, η απάντηση έρχεται μέσα από τους ίδιους τους λαούς.Γνωρίζονται οι λαοί της Ευρώπης μεταξύ τους, αποδέχονται....
ο ένας τον άλλο ή απλά αναγκάστηκαν να βρεθούν κάτω από το ίδιο ευρωπαϊκό πλαίσιο και οι σχέσεις τους περιορίζονται στην απλή συννενόηση για διαδικαστικά θέματα;

Ας κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία της Ευρώπης πριν από 100 χρόνια το οποίο φτάνει ως το σήμερα.

Πριν από ακριβώς 100 χρόνια στην Ευρώπη επικρατούσε αναταραχή από τις κοινωνικόπολιτικές αλλά και εδαφικές ανακατατάξεις.Με την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πολλά κράτη διεκδίκησαν και πέτυχαν την ανεξαρτησία τους. Η Ελλάδα να θυμίσουμε ότι κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1830. Στα σύνορα της δεν συμπεριλαμβάνονταν όμως όλα τα εδάφη που έχει σήμερα.Το ίδιο συνέβαινε και με τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες αφού τα όρια και τα σύνορα της κάθε χώρας μετά τα τόσα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν ασαφή.
Δεν αργήσαμε λοιπόν να οδηγηθούμε στους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1914.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι μετεξελίχθηκαν σύντομα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι από το 1914 – 1918 ξεκινά ακόμα μια αιματοχυσία που τότε ονομαζόταν Μεγάλος Πόλεμος . Σήμερα πια είναι γνωστός ως ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.Ακολούθησαν η Μικρασιατική καταστροφή το 1922 με το τεράστιο κύμα προσφύγων σε πολλές χώρες, το μεγάλο οικονομικό κραχ της Αμερικής το 1929 έχοντας αντίκτυπο στην οικονομία της Ευρώπης, η αστάθεια των δημοκρατικών πολιτευμάτων στην Ευρώπη και η μεταβολή τους σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και η εμφάνιση εθνικιστικών τάσεων.
Όλα τα παραπάνω έκαναν ακόμα πιο γόνιμο το έδαφος για νέες διαμάχες και πολέμους.Το 1939 ξεκινά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ο οποίος διήρκησε ως το 1945. Στον πόλεμο αυτό υπολογίζεται ότι 55,5 εκατομμύρια ζωές σε όλο τον κόσμο χάθηκαν.Νικητές και ηττημένοι βίωσαν την ίδια θηριωδία του πολέμου και κλήθηκαν να συνεχίσουν τη ζωή τους στον ίδιο ρηγμαγμένο τόπο.
Στα χρόνια λοιπόν που πέρασαν είδαμε έθνη να σφάζονται μεταξύ τους, συμμαχίες που κατα καιρούς εκδηλώθηκαν οι οποίες δεν στηρίζονταν στην αλληλεγγύη των λαών ούτε είχαν στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη και επικοινωνία απλά αποτελούσαν προγεφύρομα για νέες επιθέσεις.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Το όραμα της ηνωμένης Ευρώπης κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής τέθηκε σύντομα σε λειτουργία. Σύντομα οι χώρες της Ευρώπης δημιούργησαν έναν οργανισμό που θα εγγυόταν την ασφάλεια τους. Για την καλύτερη συννενόηση μεταξύ τους επέλεξαν πρωτίστως την Αγγλική και δευτερευόντως την Γαλλική και τη Γερμανική. Την παραπάνω πορεία την ακολούθησε η δημιουργία κοινού νομίσματος (Ευρώ).
Έτσι ενώθηκαν κάτω από μία πολιτική και οικονομική ζώνη.
Κοινωνικά και πολιτιστικά ενώθηκαν;

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων θέλει όλο τον κόσμο υπόδουλο σε μια παγκόσμια κυβέρνηση η οποία θα τον ελέγχει απόλυτα ,ένα κόσμο χωρίς παιδεία και πολιτισμό που θα μιλά μια ενιαία γλώσσα πιθανόν την Αγγλική και χωρίς κανένα σεβασμό στα έθνη και τον πολιτισμό τους.
Φυσικά είμαι κάθετα αντίθετα με αυτό.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Ο διεθνισμός ως ιδεολογία είναι το ακριβώς αντίθετο και περικλείει σεβασμό στον πολιτισμό, τη γλώσσα της κάθε χώρας και των ανθρώπων της και έχει σκοπό την ενίσχυση της αλληλεγγύης των λαών.
Οι πρώτοι μάλιστα διεθνιστές ήταν οι Έλληνες οι οποίοι ενώθηκαν πολιτιστικά και πνευματικά και είχαν οραματιστεί και την Ευρώπη των λαών κι όχι το άθλιο κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής ένωσης που βλέπουμε σήμερα. Οι Έλληνες να μιλούν Ελληνικά, οι Αλβανοί Αλβανικά, οι Σέρβοι Σέρβικα κτλ και να σέβεται ο ένας λαός τον άλλο.

Ο διεθνισμός δεν έχει καμία σχέση με τη μία γλώσσα και τη μια θρησκεία που πρεσβεύει η παγκόσμια διακυβέρνηση. Το ένα παραπέμπει σε μια παγκόσμια δικτατορία όπου θα κυβερνά όλο τον κόσμο ενώ ο διεθνισμός προυποθέτει την ύπαρξη πολλών κρατών τα οποία όμως θα είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους.

ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

EUROVISION

11 χρόνια μετά τη λήξη του β’ παγκοσμίου πολέμου το 1956 διεξήχθη στην Ελβετία ο πρώτος πανευρωπαικός διαγωνισμός τραγουδιού.

Σε αντίθεση με άλλους διαγωνισμούς τραγουδιού οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν εκπροσωπούν τη χώρα καταγωγής τους. Στόχος αυτής της διοργάνωσης δεν ήταν η επιβράβευση της καλύτερης φωνής ή του καλύτερου τραγουδιού, στόχος ήταν να έρθουν σε επαφή οι λαοί μεταξύ τους.
Έχει περισσότερο ενδιαφέρον να το δούμε το θέμα πολιτισμικά παρά μουσικά.
Όπως αναφέραμε πιο πάνω τα τελευταία χρόνια παρατηρούσες ότι υπήρχε μια διάθεση για ομοιομορφία στην Ευρώπη. Όπως για παράδειγμα για τις συναλλαγές τους οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούσαν περισσότερο την Αγγλική γλώσσα έτσι και στις πολιτιστικές τους δραστηριότητες προτιμούσαν να τραγουδήσουν στα Αγγλικά παρά στην μητρική τους γλώσσα. Βλέπαμε λοιπόν ότι όλο και περισσότερο η δυτικού τύπου διασκέδαση υπερίσχυε της τοπικής.
Την τελευταία δεκαετία παρατηρούσες επίσης μια πολτοποίηση των πολιτισμών και μια προσπάθεια ανάδειξης ενός ακριβοπληρωμένου τρόπου ζωής τόσο στη γενικότερη ευρωπαική πολιτική σκηνή όσο και στην πολιτιστική στροφή της κάθε χώρας.

Εθνικισμός και θρησκευτικός φανατισμός χωρίς παιδεία

Κι ενώ μουσικά όλο και περισσότερο οι χώρες τυποποιούνταν στην επιλογή του είδους της μουσικής αλλά και στην γλώσσα που επέλεγαν να τραγουδήσουν
κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας ο εθνικισμός, η θρησκευτική ταύτιση και ή γειτονία χωρών είναι κάτι παραπάνω από ορατές.

Κι ύστερα ήρθε η κρίση…

Μέσα από την οικονομική κρίση αποκαλύφθηκε και η έντονη κοινωνική και πολιτιστική κρίση που επικρατεί.Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης;
Αναρωτιόμασταν λοιπόν αν θα γνωρίσουμε θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον ή θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τα ψεύτικα προσωπεία μας. Αυτά που μας φόρεσαν για να φαινόμαστε ωραίοι .
Δειλά δειλά οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στις πλατείες να διαδηλώσουν ότι κάτι δεν τους ταιριάζει. Το κοινό ρούχο τους στενεύει και η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους δεν τους αφήνει να εκφραστούν όπως θέλουν.

Κι αυτό το βλέπεις παντού. Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα μέσα από το μουσικό διαγωνισμό των τελευταίων δυο χρόνων.



Τα τραγούδια που υπάρχουν στο παραπάνω βίντεο με συγκίνησαν ιδιαίτερα γιατί δείχνουν πως μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη των λαών της αλληλεγγύης που όλοι θα είναι ίσοι ανεξαρτήτως εθνικότητας,γλώσσας, φύλου και ηλικίας.

Μέσα από τα τρία λεπτά μουσικής που αντιστοιχεί στο κάθε τραγούδι μπορεί να δοθεί η ευκαιρία διαφορετικοί πολιτισμοί να γνωριστούν, να αποκτήσεις μια γεύση, μια εικόνα του πολιτισμού της κάθε χώρας, να ακούσεις τη μητρική της γλώσσα ή το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Μαρία Κατούφα

http://www.katohika.gr/2012/08/blog-post_6016.html