Το θαυμάσιο στην Χριστιανική θρησκεία και στους ακόλουθούς της είναι ότι αν και διώχθηκε αδυσώπητα κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες με αναρίθμητα θύματα, πολλοί ομιλούν περί 20.000.000, εντούτοις, αν και με άοπλους οπαδούς παρουσιάζοντας μηδενική αντίσταση σε ένα ισχυρότατο και πολυετές στρατιωτικό κράτος, όχι μόνο επέζησε αλλά εξαπλώθηκε και σύντομα έγινε η πλειοψηφία του. Ανάλογο κατόρθωμα στις μέρες μας θα ισοδυναμούσε με μάζες λαού μιας νέας θρησκείας που χωρίς κανένα όπλο θα τα έβαζαν με μια υπερδύναμη και τον στρατό της, π.χ. την Προτεσταντική Αμερική και έχοντας μοναδικό όπλο την πίστη και την θέλησή τους να κατάφερναν μέσα σε μόλις 3 αιώνες να γίνονταν η πλειοψηφία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό το κατόρθωμα του Χριστιανισμού στον τότε κόσμο καθώς και η επιβίωσή του, όπως και η μελλοντική του άλλωστε, αποτελεί ένα μοναδικό κατόρθωμα στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, το οποίο δυστυχώς για τους άπιστους δεν θα επαναληφθεί ξανά από καμιά είδους θρησκεία ή φιλοσοφικό σύστημα, διότι πολύ απλά ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί καμιά είδους θρησκεία ή φιλοσοφικό σύστημα αλλά αποτελεί την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ περί του Θεού.
ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΙ & ΠΙΣΤΗ |
Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΠΙΣΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΙΤΑΝΙΑ
Αυτό που πολλοί Έλληνες δεν γνωρίζουν, είναι πως οι πρόγονοι μας, όταν βρέθηκαν στον Ελλαδικό χώρο, συνάντησαν τους Πελασγούς και άλλους γηγενείς και αρχαιότερους λαούς, οι οποίοι είχαν την δική τους θρησκεία. Οι Έλληνες τους κατάκτησαν και βεβαίως επέβαλλαν την δική τους, μέσα στην οποία διακρίνονται στοιχεία της αρχαιότερης, είτε επειδή οι Πελασγοί και άλλοι γηγενείς κατακτημένοι λαοί κατάφεραν και διέσωσαν στοιχεία της αρχαιότερης θρησκείας μέσα στην επιβαλλόμενη νεώτερη, είτε επειδή οι Έλληνες επηρεαστήκαν και αφομοίωσαν μερικά από αυτά με την θέλησή τους.
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ του 12ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΙΤΑΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΣΙΟΔΟΥ
Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ
Αριστερά: Ο Κένταυρος Χείρων (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελίδα 24)
Δεξιά: Λαπίθης & Κένταυρος (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελίδα 24)
Οι Κένταυροι ως πρωτοελληνικό φύλο προέρχονται από την πελασγική λατρεία, ήταν οπαδοί δηλαδή μιας πρωτοελληνικής πίστης που λάτρευε τους Τιτάνες, τους οποίους, σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Δίας κατατρόπωσε και έριξε στα Τάρταρα. Οι Πελασγοί, μεταξύ των υπολειμμάτων των οποίων συγκαταλέγονταν και οι Κένταυροι της Μαγνησίας, παρά την επικράτηση των Αχαιών και κατόπιν των Δωριέων και την επιβολή του ολύμπιου Δωδεκάθεου, δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη λατρεία των Τιτάνων και εξακολουθούσαν να πιστεύουν στον «παράδεισο των δυτικών εσχατιών» και στη στήριξη του στερεώματος από τον Άτλαντα. Όπως προαναφέρθηκε, τόσο οι Λαπίθες όσο και οι Κένταυροι διατείνονταν ότι κατάγονταν από τον Ιξίονα, έναν προολύμπιο δρυοήρωα και είχαν κοινή τη λατρεία του αλόγου. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ. 31)
Οι νέοι πληθυσμοί που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, οι Αχαιοί πρώτα και οι Δωριείς αργότερα, έφεραν μαζί τους και τη λατρεία του Δωδεκάθεου, την οποία και επέβαλαν ως κυρίαρχοι πλέον πληθυσμοί. Χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα αυτής της τακτικής αποτελούν οι νησιώτες Αιολείς, οι οποίοι περί το τέλος της β΄ χιλιετίας π.Χ. έγιναν υποτελείς των Αχαιών και αναγκάσθηκαν να δεχθούν τη θρησκεία του Ολύμπου. Κατά συνέπεια ο τίτλος «Ζευς», που μέχρι τότε δινόταν στους μικρούς βασιλείς, έκτοτε αποδόθηκε μόνο στον πατέρα των Θεών. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ 34-35)
Την περίοδο εκείνη φαίνεται ότι είχε ξεσπάσει ένας θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ του απολλώνιου και του σεληνιακού ιερατείου, όπως εκείνος μεταξύ του Απόλλωνα και του Διονύσου κατά τους επόμενους αιώνες. Σε αυτή τη θρησκευτική διαμάχη εμπλέκονται έντεχνα από τους Αχαιούς και κατόπιν από τους Δωριείς τα παλαιότερα φύλα των Κενταύρων και των Λαπίθων, που ήταν λάτρεις τηςΣελήνης. Κάποια περίοδο οι Έλληνες ιερείς του Απόλλωνα δέχθηκαν τη βοήθεια των Μαγνησίων συμμάχων τους, των Κενταύρων, που ήταν ιστορικοί εχθροί των Λαπίθων, για να καταλάβουν κάποιο θεσσαλικό κορακομαντείο με τον ήρωα του και όλα τα υπόλοιπα, διώχνοντας τον σύλλογο των ιερειών της Σελήνης και καταργώντας τη λατρεία της θεάς. Ο Απόλλων διατήρησε το κοράκι ή την κουρούνα ως έμβλημα της μαντικής, αλλά οι ιερείς του θεώρησαν ότι για τη διάγνωση των παθήσεων των ασθενών τους η ερμηνεία των ονείρων ήταν απλούστερο και αποτελεσματικότερο μέσο από ό,τι οι αινιγματικοί κρωγμοί των πουλιών. Παρενθετικά σημειώνεται ότι σήμερα η ψυχολογία έχει επιδείξει ιδιαίτερο εν διαφέρον για τη θεραπευτική αξία της ερμηνείας των ονείρων.
Οι Κένταυροι, όμως, παρά την κατά καιρούς συμμαχία τους με τα νέα ελληνικά φύλα εναντίον κυρίως των παραδοσιακών εχθρών τους Λαπίθων, διατήρησαν τη σεληνιακή λατρεία τους και δεν αφομοιώθηκαν θρησκευτικά, με αποτέλεσμα να εξοβελισθούν ως παρίες. Οι Αχαιοί και οι Δωριείς λάτρεις του Απόλλωνα δεν ανέχθηκαν αυτές τις σκοτεινές μορφές λατρείας και εξεδίωξαν τους οπαδούς τους Κενταύρους στις παρυφές του Πηλίου, ενώ αργότερα τους ανάγκασαν να μετεγκατασταθούν ακόμα ορεινότερα, στην Πίνδο.
Η Σελήνη, θεά της δρυολατρίας, ήταν γνωστή και ως Δία (που σημαίνει «ουράνια») και, όπως ήδη είπαμε, είχε ως ιερά ζώα τα άλογα. Σε αυτό το γεγονός ενυπάρχει μια σημαντική παράμετρος, που πιθανώς δίνει μια εξήγηση για την περίεργη μορφή των Κενταύρων. Τα άλογα ήταν αφιερωμένα στη Σελήνη και η γέννηση του θρύλου ότι οι Κένταυροι ήταν μισοί άλογα και μισοί άνθρωποι οφείλεται προφανώς σε τελετουργικούς χορούς με ψεύτικα άλογα, οι οποίοι αποσκοπούσαν στην πρόκληση βροχής και όχι σε περίεργες μορφές ζωντανών υπάρξεων. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, να μην πρόκειται για «αλογοανθρώπους», αποτελέσματα κάποιας τερατογέννεσης που είχαν τη σπάνια τύχη να επιβιώσουν (αντίθετα στη φύση, που δεν ανέχεται εύκολα τέτοιες μορφές), αλλά για λάτρεις, πιστούς και ιερατείο μιας σεληνιακής πρωτοελληνικής πίστης, που μεταμφιέζονταν σε ίππους, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο ζώο ήταν αφιερωμένο στη θεότητα. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ. 35)
Επίσης, είναι πολύ πιθανό αρκετοί από τους θεούς του ελληνικού πανθέου να ήταν κληρονόμοι μιας σειράς αρχαιότερων λατρειών ή τουλάχιστον να είχαν δανεισθεί κάτι από αυτές. Ίσως να είναι αλήθεια ότι ακόμα και κάποιες ομηρικές θεότητες δεν έχουν ελληνική καταγωγή, αλλά σε αυτό το συμπέρασμα μπορούμε να αντιπαρατάξουμε τον ισχυρισμό ότι η μυθική σκέψη δεν περιορίζεται σε τέτοια σχήματα. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ. 36)
Η αρχαία ελληνική θρησκευτική σκέψη παρουσιάζει ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό, το οποίο συχνά συντίθεται από εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους χρώματα και σχέδια. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, διότι η ακατάσχετη σύμμειξη των παλαιών μυθολογικών θεογονικών διηγήσεων και λατρευτικών τελετουργικών με τα νέα στοιχεία δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου σύγχυση στην αντίληψη κάθε πιστού. Έπρεπε να εμφανισθεί ο Όμηρος και κατόπιν ο Ησίοδος για να ταξινομήσουν αυτό το χάος των αλληλοεμπλεκόμενών τοπικών θεογονιών, γενεαλογιών, προσώπων, λατρευτικών τελετών, μύθων και θρύλων. Αυτοί, παρά το γεγονός ότι τους κατηγόρησαν πως μαζί με τον ανθρωπομορφισμό απέδωσαν στους θεούς όλα τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες, κατάφεραν να δώσουν ένα κοινό πάνθεον σε όλους τους ελληνικούς πληθυσμούς και μάλιστα να «επιβάλουν» την κοινή θρησκεία του Δωδεκάθεου. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ. 36)
Συμπεραίνοντας, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα οι Κένταυροι ανάγονται στην προομηρική λατρεία της Σελήνης και ίσως δεν ήταν άνθρωποι-άλογα, αλλά τελετουργικές μεταμφιέσεις οπαδών της λατρείας που είχε ως ιερό ζώο τον ίππο. Αυτές παρείσφρυσαν κυρίως ως αρνητικά στοιχεία στην ελληνική μυθολογία, αφού το ελληνικό πνεύμα αποφεύγει στα δημιουργήματα του τόσο τις ανθρώπινες μορφές με τα πολλαπλά μέλη, όσο και τους μέσους ανθρώπους και εμμένει στις τυπικά ιδεαλιστικές μορφές. (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Κένταυροι, υπήρξαν πραγματικά;», Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων, σελ. 37)
ΟΙ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΕΣ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΔΩΡΙΚΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ
ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ Ως ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΠΙΒΟΛΗΣ
«..Αι μυστικαί αυταί τελεταί φαίνεται ότι ήσαν μέρος της λατρείας των Προελλήνων κατοίκων της Αιγαιίδος, των καλουμένων Πελασγών (...). Αφ’ ότου ήρξατο η εις την Αιγαιίδα κάθοδος των ελληνικών φυλών, Αχαιών, Ιώνων, κ.ά., άτινα τουναντίον ελάτρευον τους ουρανίους, οι Πελασγοί εζήτησαν να προστατεύσωσι τας θρησκευτικάς αυτών παραδόσεις και την λατρείαν από βεβηλώσεως και αφανισμού των αλλοδόξων κατακτητών και προς τούτο εχρησιμοποίησαν το σκότος της νυκτός. Τα μυστήρια λοιπόν είναι η θρησκεία των κατακτηθέντων Πελασγών (Ηρόδοτος 2,51: οι Σαμοθράκες τα μυστήρια των Καβείρων τα πήραν από τους Πελασγούς. Παυσανίας II, 21,1: η Δήμητρα ελαυτρεύετο εν Άργει ως Πελασγίς), αγροτική λατρεία της Δήμητρος, χθονίων θεών, ήτις δια τον φόβον των επιδρομέων εγένετο θρησκεία μυστική, μυστήρια τελούμενα ίσως και το πρώτων υπό γυναικών μόνον, διότι κατά τον Ομηρικόν ύμνον η Δημήτηρ εν Ελευσίνι επικοινωνεί το πρώτον προς γυναίκας μόνον. (...)
Η θρησκεία των Πελασγών υποστάσα διωγμούς υπό των κατακτητών εξέλιπεν εκ της Αιγαιίδος, διασωθείσα μόνον εν τοις μυστηρίοις της Ελευσίνος, της Σαμοθράκης και εν Μικρά Ασία. Πάντως, οι πλείστοι των κατακτηθέντων αφωμοιώθησαν θρησκευτικώ προς τους κατακτητάς, αλλά και πολλά στοιχεία της θρησκείας των κατακτηθέντων επεκράτησαν και επεβλήθησαν εις τους κατακτητάς, όπως συν τω χρόνω τα μυστήρια. Την μη ελληνικότητα των μυστηρίων μαρτυρούσι και λέξεις μη ελληνικαί, χρησιμοποιούμεναι εν αυτοίς, αι voces mysticae, παξ, κόγξ, βαυβώ (η μητρική κοιλία, το γυναικείον αιδοίον), ευοί, σαβοί (επιφωνήσεις προς τον Διόνυσον) η χρήσις του ναρκίσσου (λ. μη ελληνική) εν τοις μυστηρίοις της Ελευσίνος, Αξιόκερσος, Αξιοκέρσα, Αξίερος»
Πηγή: Τα μυστήρια της Ελευσίνος, Δημήτριος Ν. Γουδής, Αθήναι 1935 επανεκδ. Αθήνα 1990 εκδ. Δημιουργία
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, 250 μ.Χ.
Μια χειροπιαστή απόδειξη της ύπαρξης των διωγμών εις τους μη λατρευτές των αρχαίων θεών.
Περίπου το 250 μΧ κατά την διάρκεια των σύντομων, αλλά μανιωδών, διωγμών του Αυτοκράτορα Δέκιου, πρόσωπα που ήταν ύποπτα για Χριστιανισμό ήταν υποχρεωμένα να απαλλάξουν φανερά τους εαυτούς τους θυσιάζοντας στους παλιούς θεούς και μετά να λάβουν ένα πιστοποιητικό για να προστατεύουν τον εαυτό τους από περαιτέρω νομικές κατηγορίες. Αυτό το παράδειγμα προέρχεται από ένα πάπυρό που βρέθηκε στον Οξύρυνχο. (Πηγή: William Stearns Davis ed. «Readings in Ancient History: Illustrative Extracts from the Sources», William Stearns Davis, 2 Vols. (Boston: Allyn and Bacon, 1912-1913), Vol. II: Rome and the West, p. 289. Scanned by: J. S. Arkenberg, Dept. of History, Cal. State Fullerton)
Προς τους εντεταλμένους υπαλλήλους της θυσίας στο χωριό του νησιού του Αλέξανδρου.
Από τον Aurelius Diogenes, τον γιο του Satabus, του χωριού του νησιού του Αλεξάνδρου, ηλικίας 72 ετών με ουλή στο δεξί του φρύδι.
Έχω ήδη θυσιάσει τακτικά στους θεούς και τώρα κατά την παρουσία σας και σύμφωνα με το διάταγμα έκανα θυσία και έχυσα το ποτό της προσφοράς και γεύτηκα από την θυσία και αιτούμαι να πιστοποιήσετε το ίδιο. Έρρωσθε.
-----Δόθηκε απο εμένα , τον Aurelius Diogenes
-----Πιστοποιώ ότι τον είδα να θυσιάζει (υπογραφή σβησμένη)
Έγινε τον πρώτο χρόνο του αυτοκράτορα Καίσαρος Gaius Messius Quintus Trajanus Decius Pius Felix Augustus δεύτερη μέρα του μήνα Epith (26 Ιουνίου, 250 μΧ) (Πηγή: William Stearns Davis, ed.«Readings in Ancient History: Illustrative Extracts from the Sources», 2 Vols. (Boston: Allyn and Bacon, 1912-1913), Vol. II: Rome and the West, p. 289. Scanned by: J. S. Arkenberg, Dept. of History, Cal. State Fullerton)
Σε περίπτωση δε άρνησης θυσίας εις τα είδωλα των θεών, επακολουθούσαν οικτρά βασανιστήρια. Τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση των πρωτομαρτύρων Κερκύρας.
ΑΙΤΙΑ ΔΙΩΓΜΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
1. δεν δέχονταν να κάνουν θυσίες στους θεούς
2. δεν λάτρευαν την εικόνα του αυτοκράτορα
3. απέφευγαν την στρατιωτική υποχρέωση εις την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
4. συνέρχονταν σε μυστικές συνελεύσεις (εκκλησίες) οι οποίες απαγορεύονταν ρητά.
5. δεν πίστευαν στην κοινωνική οργάνωση (Kατά Ματθαίον, Κεφ Ιθ΄ «30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.» και τέλος
6. οι Χριστιανοί απειλούσαν την Ρώμη μέσω της «Αποκάλυψης».
ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Οι διωγμοί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
1. τους τοπικούς και περιορισμένους, που τους έκανε ο λαός και
2. τους Αυτοκρατορικούς, που ήταν γενικοί και τους διέταζε ο αυτοκράτορας.
Από τους Διωγμούς οι πιο άγριοι ήταν:
1. Διωγμός του Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός έκαψε τη Ρώμη για δική του ευχαρίστηση, και για να στρέψει την οργή τού όχλου εναντίον άλλων εκτός αυτού τού ιδίου, επίσημα διέταξε το διωγμό τών Χριστιανών. Τότε θανατώθηκαν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.
2. Διωγμός του Δομιτιανού (94-96 μ.Χ.). Αυτός βρήκε αφορμή το "φόρο τού διδράχμου", που δεν πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου.
3. Διωγμός του Τραϊανού (97-116 μ.Χ.). Τους χρόνους τής αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε με οδηγίες ειδικές τον τρόπο δίωξης τών Χριστιανών. Όταν οι Χριστιανοί αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς τών Ρωμαίων, τους καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός, πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν και από τους διαδόχους τού Τραϊανού, τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.
4. Του Αδριανού (118-129 μ.Χ.)
5. Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου (161-178 μ.Χ.). Αν και λέγεται ότι ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή.
6. Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212). Την εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε διωγμός (200-211 μ.Χ.) εναντίον τών Χριστιανών στην Αίγυπτο κυρίως, στη Βόρ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία). Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας τού Ωριγένη, ο Λεωνίδας, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα.
7. Μαξιμίνου του Θράκα (235-237 μ.Χ.).
8. Διωγμός τού Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Από τους πιο σκληρούς και άγριους. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο Βαλεριανός.
9. Του Βαλεριανού (257-259 μ.Χ.).
10. Ο διωγμός τού Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (285-305) ήταν ο φοβερότερος και πιο απάνθρωπος. (Το 286 ο Διοκλητιανός έκανε κόμμα με τον Μαξιμιανό). Τα αίτια ήταν τα ίδια με τού Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια (296-305). Ο Γαλέριος με συστάσεις που του έκανε, τον έπεισε να διώξει τους Χριστιανούς. Στη Μ. Ασία λέγεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι Άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος. Οι διωγμοί έπαυσαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μ. Κωνσταντίνος.
(Πηγή: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7 σελ. 155)
ΜΕΡΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ
Ο Νέρων μετά το διωγμό στην Ρώμη το 64 μ.Χ. επισκέπτεται την Ελλάδα το 66 μ.Χ. όπου συντελείται και διωγμός ενάντια των Χριστιανών. Επί Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.) ο 1ος επίσκοπος ΑθηνώνΔιονύσιος ο Αρεοπαγίτης στέλνεται στην πυρά. Θα ακολουθήσει ο Πούπλιος. Ο Δομιτιανός εφάρμοσε το σύστημα των προδοσίας, της καταγγελίας και της δημεύσεως της περιουσίας (συνεπώς μαρτυρίες των νεοΕθνικών σύμφωνα με τις οποίες οι «έλληνες» το θρήσκευμα δεν είχαν τα μέσα για να πάρουν μέρος στους διωγμούς πέφτουν στο βάραθρο) . Επί Τραϊανού (98-177) μ.Χ. συστηματοποιούνται περισσότερο οι διωγμοί και ο Χριστιανισμός υπολογίζεται σαν δύναμη και μελετούνται τρόποι για την νομική καταπολέμησή του. Μαρτυρούν εν Φιλλίποις ο Πάρμενας, ο Ζώσιμος, κ.α. το 109-110 μ.Χ. ο επίσκοπος Δυρραχίου Άστιος.
Στον β’ αιώνα από τους διωγμούς παραλίγο να διαλυθεί η Χριστιανική παροικία στην Αθήνα αλλά αποσοβήθηκε με τους λόγους και την εμψύχωση από τον Κοδράτο. Ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ.Χ.) επισκέπτεται την Ελλάδα και δημιουργούνται θύματα από τους διωγμούς. Την συνέχεια των διωγμών αναλαμβάνει ο υιός του Κόμοδος. Επί Αδριανού 125-126 μ.Χ. διατυπώνεται η πρώτη απολογία τουΚοδράτου και του Αριστείδη. Ο φιλόσοφος Αριστείδης υπέβαλε την απολογία του στον Αδριανό και υποστηρίζει ότι μόνο οι Χριστιανοί έχουν την ορθή ιδέα περί μοναδικότητας του Θεού και ότι (Έλληνες, Ιουδαίοι και Βάρβαροι πλανήθηκαν). Ο Χριστιανός φιλόσοφος Αθηναγόρας με την «Περί Χριστιανών» απολογία του γράφει το 177 μ.Χ. στον Αυρήλιο. Επί Δομιτιανού μαρτυρεί ο υιός Αθηναίου φιλόσοφου Αντίοχος, ο Έλληνας επίσκοπος Ρώμης Ανάκλητος (76-88 μ.Χ.), ο Ξυστός υιός Έλληνα φιλόσοφου (257-258 μ.Χ.), ο Υγίνος που ήταν αθηναίος Χριστιανός φιλόσοφος και επίσκοπος Ρώμης το (136-140 μ.Χ.)
Οι διωγμοί συνεχίστηκαν με την παρακίνηση φανατισμένων Εθνικών. Επί Αντώνιου Πίου (138-161 μ.Χ.) διετάχθη η παύση των διωγμών στην Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Οι διωγμοί συνεχίζονται με τον Σέπτιμο Σεβήρο (193-211 μ.Χ.), τον Δέκκιο (249-251 μ.Χ.) όπου εκτελείται σφοδρός διωγμός. Μεταξύ των Αθηναίων θανατώνονται ο Ηράκλειος, ο Παυλίνος, ο Βενέδημος. Στην Κόρινθο μαρτυρικό θάνατο έχει ο Κυπριανός Παύλος. Επί Διονυσίου θανατώθηκαν πάρα πολλές γυναίκες και η Αγία Χάρισσα στην δε Αθήνα ο επίσκοπος Λεωνίδας που τον κρέμασαν αφού τον βασάνισαν. Του έφτιαξαν αργότερα βασιλική «Μαρτύριον» στον Ιλισό που ανακαλύφθηκε από τις ανασκαφές. Το ίδιο συμβαίνει στην Κρήτη (Κύριλλος 84 ετών και Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος,Γελάσιος, Ευνίκιος, Αγαθόπους,, Ζωτικός, Κλεομένης, Βασιλείδης και Ευάρεστος) Χίο (Άγιος Ισίδωρος), Κόρινθο (13 μάρτυρες), Θεσσαλονίκη (Ελκιονίς μνήμη 28 Μαΐου), Μικρά Ασία. Ο Ουαλεριανός συνεχίζει με διωγμούς Χριστιανών από το 253-260 μ.Χ. Επί Διοκλητιανού το 303 θανατώνεται και ο Άγιος Δημήτριος, στην Παλαιστίνη ο Άγιος Γεώργιος, στην Αίγυπτο η Αγία Αικατερίνη. Επί Γαλέριου (305 - 311) έγινε μεγάλη σφαγή Χριστιανών στην Κόρινθο όπου και αναγνώστηκαν τα εξής ονόματα (Μύρων, Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Νικηφόρος, Κλαυδιανός, Σαραπίων, Παπίας,Κοδράτος, Κορίνθιοι) & γύρω από την Κόρινθο (Κυπριανός, Διονύσιος, Άνεκτος, Παύλος, Κρίσκης, Λεωνίδας, Ειρήνη, Αδριανός). Στην Νίκαια μαρτυρούν οι εκ Θεσσαλονίκης Αγάπη, Χιονία &Ειρήνη. Στην Θεσσαλονίκη Ματρώνα, Αλέξανδρος, Ανυσία, Αγαθόπους διάκονος, Θεόδουλος αναγνώστης, Φλωρέντιος, Ταυρίων. Στην Κέρκυρα κάηκαν ζωντανοί οι μάρτυρες Ζήνων, Ευσέβιος,Νέων & Βιτάλιος.
Η άποψη ότι ο Χριστιανισμός είναι αίρεση οφείλεται πιθανότατα στους Ρωμαίους Εθνικούς οι οποίοι και τον βαφτίζουν έτσι. Όποιος Χριστιανός συλλαμβάνεται με αυτή την κατηγορία δεν χρειάζονταν να περάσει από την δικαιοσύνη αλλά αυτομάτως καίγονταν ζωντανός, είτε κατευθείαν στην φωτιά είτε μέσα σε είδωλα ζώων, ρίχνονταν σε βραστό λάδι ή στα κλουβιά των θηρίων. Ο θάνατος χωρίς βασανιστήρια αποτελεί υπέρτατη εύνοια.
Οι Γότθοι το 267 μ.Χ. κατάστρεψαν πάρα πολλούς πρωτοχριστιανικούς ναούς που αποτελούσαν και τα αρχαιότερα χριστιανικά μνημεία, όπως ο ναός του Αγίου Διονυσίου στον Άρειο Πάγο. Ο Μ. Κωνσταντίνος έθεσε τέρμα στους διωγμούς των Χριστιανών. Προσπάθησε να κατασκευάσει την πρωτεύουσα του κράτους στην Θεσσαλονίκη και είχε αρχίσει να ανακατασκευάζει το λιμάνι όταν τελικά αποφάσισε σαν νέα πρωτεύουσα του κράτους το Βυζάντιο όπου την 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. μετονόμασε σε Κωνσταντινούπολη .
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΩΝΑ
Τάκιτος, «Τα Χρονικά», βιβλίο XV: 62 - 65 μ.Χ.
Όμως όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες, όλα τα πλούσια δώρα του αυτοκράτορα, και ο εξευμενισμός των θεών δεν εξαφάνισαν την απαίσια πίστη ότι η μεγάλη πυρκαγιά ήταν το αποτέλεσμα μιας διαταγής. Συμπτωματικά, για να απαλλαγεί από την φήμη, ο Νέρων επέρριψε την ενοχή και επέβαλλε τα πιο εξαιρετικά μαρτύρια σε μια τάξη που την μισούσαν όλοι εξαιτίας των απεχθών συνηθειών τους, και ονομάζονταν Χριστιανοί από τις μάζες. Ο Χριστός, από τον οποίο το όνομα είχε την προέλευσή του, υπέστη την θανατική ποινή κατά την βασιλεία του Τιβερίου από τα χέρια ενός από τους αντιπροσώπους μας, του Πόντιου Πιλάτου, και η πιο επιζήμια δεισιδαιμονία, μέχρι τώρα, πάλι ξέσπασε όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού, αλλά ακόμα και στην Ρώμη, όπου όλα τα αποκρουστικά και επαίσχυντα πράγματα, από όλα τα μέρη του κόσμου, βρήκαν το κέντρο τους και έγιναν δημοφιλή. Συνεπώς, πρώτα έγινε μια σύλληψη όλων όσων ομολόγησαν ενοχή και μετά, με βάση τις πληροφορίες τους, ένα πελώριο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο για τον εμπρησμό της πόλης, αλλά για την εχθρότητα ενάντια στην ανθρωπότητα. Διακωμώδηση κάθε είδους προστέθηκε στον θάνατό τους. Καλυμμένοι με δέρματα θηρίων, ξεσκίστηκαν από σκυλιά πέθαναν, ή καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν, για να εξυπηρετήσουν σαν νυκτερινός φωτισμός, όταν έπεφτε η μέρα. Ο Νέρωνας πρόσφερε τους κήπους του για το θέαμα, και επέδειξε την παράσταση στον ιππόδρομο, ενώ ανακατευόταν με τους ανθρώπους φορώντας στολή ηνίοχου ή στεκόταν ψηλά σε ένα όχημα. Για αυτό το λόγο, ακόμα και για εγκληματίες που άξιζαν ακραία και υποδειγματική τιμωρία, παρουσιάστηκε ένα αίσθημα συμπόνιας. Επειδή, όπως φάνηκε, δεν ήταν για το δημόσιο καλό, αλλά για να χορτάσει η σκληρότητα ενός ανθρώπου στο να τους αφανίσει.
ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ
Ο Θεοδόσιος με διάταγμά του στις 27-2-380 μ.Χ., ανακηρύσσει επίσημη θρησκεία του κράτους τον Χριστιανισμό. (Cod. Theod. XVI, 1,2). Μέτρα κατά της αρχαίας θρησκείας έλαβε πολλά (απαγόρευση θυσιών, δήμευση λατρειακών χώρων, αποπομπή εθνικών ιερέων, 391 π.Χ.). Το 392 με διάταγμα παρακωλύονται οι αθλητικοί αγώνες, λόγω του θρησκευτικού (ειδωλολατρικού) τους χαρακτήρα, με αποκορύφωση την κατάργηση των Ολυμπιακών (393), στο πλαίσιο όμως της απαγόρευσης στο πλαίσιο όμως κάθε εθνικής θρησκευτικής εκδηλώσεως (Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (324 - 1453), μετάφρ. Δ. Σαβράμη, Αθήνα 1954, σ. 110 ε. Πρβλ. Αικ. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ιστορία, Α΄ Αθήνα 1975, σ. 175 ε.).
Παρ’ όλα αυτά, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, έργο του Φειδία, δεν καταστράφηκε, όπως δεν καταστράφηκαν και τα ιερά του χώρου. Αντίθετα το άγαλμα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, για τη διακόσμηση της πρωτεύουσας του κράτους! (όπως είχε μεταφερθεί εκεί και το άγαλμα του Απόλλωνα, και πλήθος άλλων αγαλμάτων). Άρα το πρόβλημα ήταν η λατρεία τωνειδώλων, και όχι η τέχνη ή το πνεύμα του Ολυμπισμού. Αυτό που απορρίφθηκε, δεν ήταν η επιστήμη η τέχνη και η διανόηση, αλλά το ειδωλικό Πάνθεο, «ό,τι εις δαίμονας φέρει», κατά την επισήμανση του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου (Επιτ. Εις τον Μ. Βασίλειον, κεφ. 11).
Κατά τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, «η αρχαία θρησκεία κατέρρεε εσωτερικά. Ο αρχαίος κόσμος κατέπιπτε βαθμηδόν, οίκοθεν μάλλον ή δι’ εξωτερικής επιδράσεως… Οι ναοί κατέπιπτον και η πίστις εμαραίνετο και εν γένει το αρχαίον θρήσκευμα εφθείρετο. Αλλ’ εφθείρετο ηρέμα, ως εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον ή δια πληγών έξωθεν καταφερομένων». (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδ. Ν.Δ. Νίκαια) τ. Γ, σ. 527 ε.). Σαφέστατα λοιπόν, ήδη η ειδωλολατρεία βρισκόταν ήδη σε μαρασμό, και απλώς ο Θεοδόσιος επιτάχυνε το τέλος της. Δεν ήταν η εξαφάνισή της αποτέλεσμα διωγμών, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι νεοπαγανιστές, αλλά ήταν αποτέλεσμα μαρασμού, επειδή οι Έλληνες έβλεπαν την ανωτερότητα της Χριστιανικής πίστης, και εγκατέλειπαν τα είδωλα. Έβλεπαν για 3 αιώνες τη Χριστιανική πίστη να αυξάνει, παρά τους συστηματικούς ανελέητους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Αντιθέτως, η ειδωλολατρική πίστη που ήδη πέθαινε από μόνη της, κατέπεσε χωρίς διωγμούς, μόνο με την εξαγγελία νόμων, που ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν πραγματικά.
Ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395 π.Χ.) παρορμητικός, (ως Ισπανικής καταγωγής), στις συμπεριφορές του, δέχεται την μήνη των νεοπαγανιστών όχι μόνο για τα διατάγματά του, για τα οποία έγινε λόγος παραπάνω, αλλά κυρίως για την κατάργηση από αυτόν των Ολυμπιακών αγώνων (393 μ.Χ.). Επειδή και αυτό το θέμα αντιμετωπίζεται από τους αντορθόδοξους αρχαιολάτρες συνήθως με πολύ πάθος και λίγη ιστορική γνώση, αναπαράγονται δε άκριτα οι ίδιες στερεότυπες θέσεις, παραθέτουμε τα εξής:
Οι αγώνες τον καιρό εκείνο, είχαν εκφυλισθεί εντελώς. Κορύφωση του εκφυλισμού ήταν ο Νέρων (+54 μ.Χ.) στον οποίο απονεμηθήκαν 1808 στεφάνια (μετάλλια) από διάφορες περιοχές, με την εξαγορά διαφόρων παραγόντων κατά τον Σουετώνιο (Νέρων 22-24).
Είναι ιστορικό λάθος η αντιμετώπιση του Θεοδοσίου Α΄ με αναχρονιστικά κριτήρια, που επιβάλλει η ανέρειστη μυθοπλασία της ανεπιστημοσύνης. Οι εθνικοί ιστορικοί Λιβάνιος και Θεμίστιος, που καταφέρονται εναντίον του, κατά την επιστημονική κριτική, δεν είναι πάντα ακριβείς και αντικειμενικοί. Συχνά κυριαρχούνται από προκατάληψη και πάθος κατά των Χριστιανών.
Ο Θεμίστιος (+380 π.Χ.) παρέμεινε στη θέση του καθηγητού ως τον θάνατό του. Η τοποθέτηση του Παπαρρηγόπουλου είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «Ο Θεοδόσιος «κατήργησεν εν έτει 394 δια νόμου τον μέγαν ολυμπιακόν αγώνα, κατά την 293ην Ολυπιάδα». Παρατηρεί με νόημα ότι τελευταίος Ολυμπιονίκης στην πυγμή (393) ήταν ο Αρμένιος (!) μετέπειτα ηγεμόνας Βαραστάδης ή Αρδαβάζης, και προσθέτει: «και εξέλειπεν ούτω τότε δια παντός η επιφανεστάτη εκείνη των αρχαίων Ελληνικών πανηγύρεων». (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδ. Ν.Δ. Νίκαια) τ. Β2, σ. 198 ε.).
Οι Ολυμπιακοί αγώνες, είχαν ήδη πεθάνει ηθικά, πολύ προ του Θεοδοσίου (http://www.geocities.com/nik_rom/gegon1/olympia1.htm)
Η παύση τους δεν ήταν μια φανατική αυθαίρετη ενέργεια, αλλά κάτι που επιβλήθηκε από την ιστορική συγκυρία. Όπως είχαν καταντήσει, ήδη από τους τελευταίους π.Χ. αιώνες, οι Ο.Α., η παύση τους το 393 ήταν η μεγαλύτερη ευεργεσία γι’ αυτός και για το αθλητικό πνεύμα. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν μόνο οι αρχαιολατρικά σκεπτόμενοι, λόγω προκατάληψης και φανατισμού.
Η παύση τους δεν ήταν μια φανατική αυθαίρετη ενέργεια, αλλά κάτι που επιβλήθηκε από την ιστορική συγκυρία. Όπως είχαν καταντήσει, ήδη από τους τελευταίους π.Χ. αιώνες, οι Ο.Α., η παύση τους το 393 ήταν η μεγαλύτερη ευεργεσία γι’ αυτός και για το αθλητικό πνεύμα. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν μόνο οι αρχαιολατρικά σκεπτόμενοι, λόγω προκατάληψης και φανατισμού.
Εξ’ άλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αντιόχεια, την πόλη του Λιβανίου, αλλά και του αγίου Ιωάννου του Χρισοστόμου, την πόλη των μεγάλων φιλοσοφικών και θεολογικών αναζητήσεων, αλλά και των μεγάλων θρησκευτικών παθών, διεξάγονταν κανονικά ως το 510 η 521 μ.Χ. γυμνικοί αγώνες προς τιμήν του Ολυμπίου Διός, με το όνομα «Ολυμπιακοί», μολονότι οι κυρίως Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν προ πολλού καταργηθεί, χωρίς αυτό να ενοχλεί κανέναν.
Το 1994 δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ελληνικά» (τ.44, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 31-50), μελέτη της κ. Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τον τίτλο: «Το λυκόφως των Θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επί μέρους περιοχές». Η κ. Αθανασιάδη, επέλεξε εκεί τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση, εξασφαλίζοντας έτσι μεγαλύτερη αξιοπιστία στην έρευνά της. Οι περιοχές αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και η Συρία - Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα τις «γενικεύσεις του Λιβανίου» όσο και τον «υπερβολικά μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε Χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την καταστροφή των ναών, που καταντά όπως λέει: «ύποπτος»!
«Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σ’ αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους».
Από την άλλη πλευρά, είναι η «κινδυνολογία» των εθνικών, για να παρουσιάσουν «τους εαυτούς τους ως μάρτυρες και την κοσμοθεωρία τους ως αντικείμενο συστηματικού και βάναυσου διωγμού, που διεξήγετο παράνομα, στο πλαίσιο μιας θεωρητικά ανεξίθρησκης αυτοκρατορίας». Γι’ αυτό η αντικειμενική αυτή συγγραφέας, συνιστά «επιφυλακτική στάση» στις όποιες κρίσεις.
Η ίδια η συγγραφέας αναφέρει ότι «Σε τόπους όπως η Αθήνα ή οι Δελφοί, ο κανόνας είναι ότι τα μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα» των ανασκαφών. Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές (4ο - 6ο αιώνα) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους Χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε Χριστιανικές Εκκλησίες, δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τους σημερινούς αρχαιολάτρες.
Τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων Χριστιανών, που δεν απέρριψαν τον πολιτισμό των προγόνων τους, αλλά μόνο τη θρησκεία τους, υποστηρίζει και η κα Αθανασιάδη: «Οι εκκλησίες και τα παρεκκλήσια, που βρέθηκαν σπαρμένα μέσα και γύρω από το τέμενος του Απόλλωνα (=στους Δελφούς) υπογραμμίζουν τη συνέχιση της πανάρχαιης θρησκευτικής παράδοσης του τόπου».
Ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων (από Χριστιανούς Έλληνες) ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα» δέχεται η κ. Αθανασιάδη. Τέτοιες περιπτώσεις είναι «μεμονωμένες». «Η γενική εντύπωση από την Ελλάδα είναι ότι η φθίνουσα αρχαία πίστη ενέπνεε στους νεοφώτιστους Χριστιανούς, παρά τη δομική μισσαλοδοξία της θρησκείας τους, σεβασμό και συχνά κάποια συγκίνηση»
Μόνο εκεί που δεν υπήρχε «επαφή με την αστική παιδεία του Ελληνορωμαϊκού κόσμου», εκτός δηλαδή του ιστορικού Ελληνικού χώρου, και όπου «η παραδοσιακή θρησκεία είχε ισχυρές ρίζες», παρατηρείται φανατισμός και γίνονται καταστροφές. Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην Ανατολή (Συρία - Φοινίκη - Παλαιστίνη). Η κ. Αθανασιάδη όμως ερμηνεύει με τα επιστημονικά κριτήριά της τις συμπεριφορές και σε περιοχές όπως η Συρία: «Εδώ δεν έχουμε μιαν αμιγή περίπτωση θρησκευτικού φανατισμού, αλλά είναι ξέσπασμα κοινωνικού και φυλετικού μίσους, ένα υποσυνείδητο, εθνικό κίνημα με αμφίεση, βέβαια, θρησκευτική». Με αυτό το κριτήριο μπορούν να ερμηνευτούν και μεταγενέστερες συμπεριφορές, χωρίς βέβαια να αγνοούνται και οι προκλήσεις εθνικών ομάδων. Όπου δε κυριαρχούν προκλήσεις (προβοκάτσιες), οι συμπεριφορές μένουν ανεξέλεγκτες.
Τα συμπεράσματα της κας Αθανασιάδη, δεν είναι μεμονωμένα, ούτε υποκειμενική γνώμη. Στα ίδια πορίσματα καταλήγει και ο γνωστός αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης, ερμηνεύοντας την περίπτωση του Μεγάλου Θεοδοσίου. Κατά γραπτή δήλωσή του, «το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου (391 - 3 μ.Χ.), αναφέρει απαγόρευση λατρείας σε αρχαία ιερά και την είσοδο στους ναούς, δεν εντέλλεται όμως την καταστροφή τους. Άλλωστε δεν φαίνεται τέτοια καταστροφή στις αρχαιολογικές ανασκαφές. Τα μεγάλα κέντρα της αρχαίας λατρείας, εκείνα ακριβώς που λογικά θα έπρεπε να υποστούν τη μεγαλύτερη καταστροφή, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δωδώνη, τα ιερά των Αθηνών κ.ά. δεν φαίνεται, ανασκαφικά τουλάχιστον, να έπαθαν ζημιές από ανθρώπινο χέρι στα τέλη του 4ου Αι. μ.Χ. Εξ’ άλλου πολλοί ναοί της αρχαίας λατρείας σώθηκαν ως τις ημέρες μας σχεδόν ανέπαφοι, κυρίως στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία (όπου επίσης βασίλευε ο Μ. Θεοδόσιος), αλλά και την κυρίως Ελλάδα, όπως το συγκρότημα της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο ναός του Ηφαίστου (Θησείον) και ο Ναός του Ιλισσού». Μάλιστα, στον Θεοδοσιανό Κώδικα (XVI, 10,25) «επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε Χριστιανικούς», και γι’ αυτό τον λόγο δεν καταστράφηκαν, αλλά σώθηκαν αυτούσιοι (βλ. τον αρχαίο ναό κάτω από τον ανηγερμένο από την αγία Ελένη τον 4ο αιώνα ναό της Παναγίας της Καταπολιανής ή Εκατονταπυλιανής στην Πάρο, που ανακάλυψε ο αρχαιολόγος Α. Ορλάνδος). Κατά τον μεγάλο βυζαντινολόγο Διον. Ζακυθηνό η διάταξη αυτή έγινε ακριβώς για να σωθούν οι ναοί. «Δεν υπάρχει λοιπόν καμία κρατική πολιτική, που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών».
Εκδηλώσεις φανατισμού μεμονωμένων προσώπων παρατηρούνται - και κατά τον Άγγ. Χωρέμη - στο πνεύμα της «ρεβάνς», αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, για να μείνουμε σε έναν τόσο παρεξηγημένο στο σημείο αυτό αυτοκράτορα.
Κατά τον ίδιο αρχαιολόγο, «η απαγόρευση δεν φαίνεται να εφαρμόστηκε αυστηρά σε όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα η επανάληψή της 40-45 χρόνια αργότερα από τον Θεοδόσιο τον Β΄ στον Θεοδοσιανό Κώδικα (C.Th. XVI, 10,25). Στον ίδιο κώδικα, λίγο παρακάτω, (C.Th. XVI, 10,25), επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε Χριστιανικούς, πράγμα που σημαίνει ή ότι οι ναοί αυτοί ακόμη λειτουργούσαν, ή ότι είχαν εγκαταλειφθεί. Πάντως δεν είχαν καταστραφεί. Ενώ λοιπόν υπάρχει κρατική πολιτική για την επιβολή του Χριστιανισμού (πολιτική που άλλωστε εφαρμόστηκε αρκετά ήπια), δεν υπάρχει καμία πολιτική που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών. Αυτό που πράγματι έγινε είναι καταστροφές και ακρότητες σε τοπικό επίπεδο, από φανατικούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, κυρίως εναντίον αγαλμάτων αρχαίων θεοτήτων με συνηθέστερο το φαινόμενο της ρινοκοπής και καταστροφής των προσώπων. (Φυσικά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι κάθε κατεστραμμένο άγαλμα μαρτυρεί και Χριστιανικό βανδαλισμό. Πολλά καταστράφηκαν από άλλες αιτίες και πάρα πολλά μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, για το στολισμό της καινούργιας πρωτεύουσας). Οι άνθρωποι αυτοί εξαγρίωναν τον όχλο, πράγμα όχι δύσκολο, αν σκεφθούμε ότι μόλις 75 - 80 χρόνια χώριζαν την εποχή αυτή από τους φοβερούς διωγμούς του Διοκλητιανού και Γαλερίου (+311) και 55 - 60 χρόνια από τον «ηπιότερο» διωγμό του Λικινίου (311 - 324). Τον εξαγριωμένο αυτόν όχλο τον εξαπέλυαν να κάψει και να καταστρέψει οτιδήποτε «εθνικό» έβρισκε μπροστά του. Αυτή όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, και όπως θα δούμε, όταν έγινε, προσπάθησε να το σταματήσει και να το θεραπεύσει».
Σώζεται επίσης Λιβανίου Αντιοχέως, Λόγος προς Θεοδόσιον τον βασιλέα, «Υπέρ των Ιερών» (αρ. 30). Ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος (314 - 393), επιφανής εκπρόσωπος της φθίνουσας Ελληνικής αρχαιότητας, διδάσκαλος και του αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, έγραψε το 386 το κείμενο αυτό, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ 379-395) και παραπονούμενος για τη στάση φανατικών μοναχών(της Αντιοχείας) έναντι των τεμενών (εθνικών ναών). Απεχθανόταν ιδιαίτερα τους «μελανειμονούντας» (Λόγ. 30,8). Εν τούτοις, Χριστιανοί νέοι, όπως ο Μ. Βασίλειος, Αμφιλόχιος Ικονίου και Ιωάννης ο Χρυσόστομος έγιναν μαθητές του. Χαρακτηριζόταν «μικρός Δημοσθένης». Για την κατανόηση της στάσης του απέναντι του Χριστιανισμού, ας σημειωθεί ότι ήταν συνεπής οπαδός της ειδωλολατρίας, θυσίαζε στις θεότητές της και μετερχόταν τα μαντεία. Είχε μυηθεί σε διάφορα εθνικά μυστήρια. Ο ιερός Χρυσόστομος τον ονομάζει «πάντων διεσιδαιμονέστατον» (ευσεβέστατον) (Εις Νεωτ. Χηρεύσασαν, 1). Πίστευε στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ιουλιανού και στην ανάσταση του ειδωλολατρικού κόσμου, μολονότι κατά την νεότητά του έδειξε τάσεις φιλοχριστιανικές. Τον επηρέασε όμως ο Ιουλιανός, όπως και αυτός επηρεάσθηκε από τον Λιβάνιο, του οποίου μελετούσε τα έργα και έγινε έμμεσα μαθητής του.
Περί του έργου του Λιβανίου το οποίο επικαλούνται οι αρχαιολάτρες ως απόδειξη για τους δήθεν Χριστιανικούς βανδαλισμούς εξ’ αιτίας του διατάγματος του Θεοδοσίου, ο Αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης παρατηρεί το εξής:
«Ο λόγος του Λιβανίου «Υπέρ των Ιερών» δεν γράφτηκε λόγω ακροτήτων, που έγιναν εις εφαρμογήν του διατάγματος κατά της αρχαίας θρησκείας. Το διάταγμα εξεδόθη το 391 και το κείμενο του Λιβανίου γράφτηκε το 386, δηλαδή πέντε ολόκληρα χρόνια ενωρίτερα με άλλη ευκαιρία. (P. Petit, “Sur la date du “pro Templs” de Libanius”, στο Byzantion XXI (1951), fasc. I, 285-310). Ο Θεοδόσιος διόρισε ύπαρχο της Ανατολής κάποιον συμπατριώτη και φίλο του, τον Ίβηρα Μάτερνο Κυνήγιο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φανατικός θρησκόληπτος και έξαλλος. Υπεκίνησε πράγματι τον όχλο, επί κεφαλής του οποίου ήταν φανατικοί καλόγεροι, και άρχισαν να καταστρέφουν τα αρχαία ιερά, στην αρχή κυρίως τα μικρά και απροστάτευτα) ιερά της υπαίθρου και εν συνεχεία άρχισαν να μπαίνουν και να καταστρέφουν ιερά και μέσα στις πόλεις. Τότε ο Λιβάνιος γράφει τον περίφημο και ωραιότατο λόγο του «Υπέρ των Ιερών». Η αντίδραση του «θρησκόληπτου» Θεοδοσίου ήταν να… απαγορεύσει στους μοναχούς την είσοδο στις πόλεις, προστατεύοντας έτσι τα εθνικά ιερά των άστεων και όταν σε λίγο πέθανε ο Μάτερνος Κυνήγιος τοποθέτησε Ύπαρχο της Ανατολής τον σώφρονα εθνικό Ευτόλμιο Τατιανό, ο οποίος κατάφερε να ηρεμήσει τα πράγματα και να φέρει την καταλλαγή.
Όλα αυτά μαρτυρούν ότι ουδέποτε υπήρξε επίσημη πολιτική του Θεοδοσίου η καταστροφή του αρχαίου κόσμου και μάλιστα με την μορφή των ακραίων βανδαλισμών, όπως λέγεται συνήθως. Μαρτυρούν επίσης το κύρος που είχε ο Λιβάνιος στον θεωρούμενο θρησκόληπτο βασιλέα, κύρος που φάνηκε και όταν με δύο ακόμα λόγους του, τους: «Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα επί ταις διαλλαγαίς» κατόρθωσε να σώσει την Αντιόχεια, η οποία είχε στασιάσει. Σ’ αυτήν την προσπάθεια είχε και την συνεπικουρία του επισκόπου Αντιοχείας Φλαβιανού, του οποίου τον λόγο φαίνεται ότι είχε γράψει ένας νεαρός Χριστιανός κληρικός, μαθητής του Λιβανίου, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Βλέπουμε λοιπόν, ότι και συνεργασία με Χριστιανούς είχε ο Λιβάνιος, όταν κοινοί στόχοι το επέβαλλαν».
Παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, ζούσαν τα πράγματα μέσα στη φυσικότητά τους, και όχι στο τεχνητό κλίμα αντιπαλότητας, που δημιουργούν οι φανατικοί παγανιστές των ημερών μας.
Συνεχίζει ο κ. Χωρέμης: «Τα θρησκευτικά διατάγματα του Θεοδοσίου ανήκουν σε μια σειρά διαταγμάτων που αρχίζουν ήδη από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και ολοκληρώνονται με τον Ιουστινιανό. Είναι διατάγματα που υποβοηθούν την, ούτως ή άλλως, εξελισσόμενη πορεία της Αυτοκρατορίας προς τον Χριστιανισμό. Άλλωστε κανέναν λαός δεν άλλαξε ποτέ την πίστη του, αν η πίστη αυτή δεν είχε ήδη ξεπέσει στην συνείδησή του και αν δεν ήταν έτοιμος ψυχικά να δεχθεί τη νέα θρησκεία. Στην πορεία αυτή προς τη νέα θρησκεία, υπάρχει αναμφισβήτητα κάποια πίεση εκ μέρους των Χριστιανών, αλλά όχι κρατικά κατευθυνόμενη βία.
Δεν μαρτυρούνται διωγμοί σαν αυτούς, που είχαν υποστεί οι ίδιοι οι Χριστιανοί μερικές δεκαετίες πριν, ούτε βίαιοι εκχριστιανισμοί, όπως έγιναν τον καιρό του Καρλομάγνου, της Ισπανικής reconquista κ.ά. Μαρτυρούνται ακρότητες, συχνά άγριες, αλλά πάντα περιορισμένες τοπικά και χρονικά. Το περίεργο δεν είναι πως έγιναν ακρότητες, το περίεργο είναι πως δεν έγιναν μόνο τόσο λίγες μετά τα μαρτύρια που είχαν υποστεί οι Χριστιανοί.
Εκτός από τους θρησκευτικούς λόγους, που επέβαλαν την έκδοση των διαταγμάτων, υπήρχαν και σοβαρότατοι πολιτικοί λόγοι. Οι μεγάλες πολυεθνικές αυτοκρατορίες πάσχουν έντονα από την απουσία συνεκτικού ιστού. Κατά καιρούς προσπάθησαν να αναπληρώσουν αυτήν την έλλειψη με διάφορους τρόπους, θεοποίηση του βασιλέως, πίστη στην βασιλεύουσα Δυναστεία κ.ά. Η Ρώμη βρήκε την λύση της θεοποίησης της ίδιας της πόλεως (θεά Ρώμη) και μετά την ίδρυση της αυτοκρατορίας, θεοποίηση του ιδίου του αυτοκράτορα. Συνεπώς ο υπήκοος της Αυτοκρατορίας μπορούσε να λατρεύει όποιους θεούς ήθελε υπό τον όρον ότι θα θυσίαζε και στην Ρώμη και στον Καίσαρα. Το σύστημα αυτό απέτυχε. Μέσα στο παρακμιακό θρησκευτικό κομφούζιο του τέλους του αρχαίου Ρωμαϊκού κόσμου η λατρεία της Ρώμης δεν έλεγε και πολλά πράγματα σε πληθυσμούς όπως οι Βρετανοί, οι Γαλάτες, οι Ίβηρες, οι Σύριοι, οι Έλληνες κ.ά., η δε λατρεία του Καίσαρος (με τις διάφορες Damnatio Memoriae) είχε εξευτελισθεί εντελώς. (Θαυμάσια εικόνα του θρησκευτικού αυτού κυκεώνα δίδει ο Δ. Ζακυθηνός στο: «Ιστορία του Βυζαντινού κράτους» Ι (395-1081), 10-11 Αθήνα 1953). Εν τω μεταξύ ο Χριστιανισμός διωκόμενος και βασανιζόμενος προχωρούσε, αγκάλιαζε όλους τους λαούς της Αυτοκρατορίας και τους έδινε μια κοινή πίστη και μια κοινή σωτηριολογική ελπίδα. Πρόσφερε έτσι, άθελά του ίσως (κατά θείαν οικονομίαν θα έλεγε ο πιστός), και στην αυτοκρατορία τον ισχυρό συνεκτικό ιστό, που τόσο χρειαζόταν για την επιβίωσή της.
Μια σειρά Αυτοκρατόρων, από τον Μεγ. Κωνσταντίνο ως τον Ιουστινιανό, κατάλαβαν την αναγκαιότητα αυτή. Η αλλαγή πέτυχε και χάρισε στην γερασμένη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μια χιλιετή δημιουργική παράταση ζωής.
Στα πλαίσια αυτής της διαδρομής πρέπει να κατανοήσουμε και τα θρησκευτικά διατάγματα του Θεοδοσίου».
Μετά από όλα αυτά, είναι πλέον φανερή η πραγματική κατάσταση της Χριστιανικής πλέον Ρώμης, και είναι ακόμα πιο φανερή η διαστρέβλωση που κάνουν στην ιστορία οι νεοπαγανιστές, προσπαθώντας αφ’ ενός να διογκώσουν τα γεγονότα, για να φανούν «θύματα», και να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου. Όμως η ιστορία μιλάει καθαρά, μέσω των στοιχείων που υπάρχουν. Και η ίδια η ιστορία, αντί για θύματα, τους αναδεικνύει απατεώνες!
Πηγή: Γ. Μεταλληνός: «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», σσ. 131-137, 157-165, 172 - 174)
ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:
1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και
2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία
3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Κεντρική σελίδα με νέο-παγανιστικές απάτες
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΔΙΩΞΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
(Κατά Επαμεινώνδα Παντελεμείδη, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 30, σελ. 32)
Πρέπει να διευκρινισθεί ότι κανένας διωγμός δεν έγινε από Έλληνες. Για ένα τυπικό κι έναν ουσιαστικό λόγο. Ο τυπικός είναι ότι οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι στους κατακτητές Ρωμαίους από τον δεύτερο π.Χ. αιώνα. Δεν είχαν καμιά εξουσία και κανένα πρακτικό μέσον να κάνουν διωγμούς κατ’ άλλων υπηκόων του «Ρωμαϊκού κράτους», ακόμη και αν το ήθελαν. Κάθε άλλος ισχυρισμός είναι ιστορικά αβάσιμος. Ο ουσιαστικός, όμως και σημαντικότερος λόγος ήταν ότι οι Έλληνες σέβονταν με ιερή ευλάβεια τα ετερόδοξα. Στην πολυχιλιετή ιστορία τους έκαναν πολλούς πολέμους, αλλά κανένας μα κανένας από αυτούς δεν είχε θρησκευτική χροιά. Οι Έλληνες αναγνώριζαν σε κάθε λαό το δικαίωμα να λατρεύει το Θείο με όποιο όνομα και όποιες διαδικασίες εκείνος ο λαός επιθυμούσε (Πλούταρχος, «Λόγος Θεολογικός» και «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378α). Αυτή η πλήρους ηθική ανοχή τους ήταν ίσως και η καταλυτική αδυναμία τους, στην μη δυναμική αντίδραση στις προσβολές και καταστροφές του Πολιτισμούς τους. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, Τεύχος 30, άρθρο «Το μίσος της Αγάπης», Επαμεινώνδας Παντελεμίδης, σελίδα 32)
Μυθοπλάστης: Επαμεινώνδας Παντελεμείδης
Απάντηση: 1. Ο Ρωμαϊκός στρατός δεν ήταν στρατός βασισμένος στον πληθυσμό της Ρώμης. Θεωρητικά όλοι οι πολίτες της αυτοκρατορίας είχαν την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας αλλά στην πράξη ο στρατός απαρτίζεται από εθελοντές μισθωτούς ή από τις επαρχίες, οι οποίες δεν γίνονταν να παραβούν τις υποχρεώσεις τους.
Ο μισθοφορικός στρατός του Διοκλητιανού απαρτίζονταν κατά κύριο λόγο από Γερμανούς, ανεξάρτητους ή υποτελείς της Ρώμης. Η στρατιωτική υπηρεσία στα σύνορα της αυτοκρατορίας είχε καταστεί πλέον κληρονομική, Οι στρατιώτες ήσαν στην πραγματικότητα δουλοπάροικοι του κράτους, υποχρεωμένοι να πολεμούν με αντάλλαγμα έναν ορισμένο μισθό και το δικαίωμα να κατέχουν ένα τεμάχιο γης. Ωστόσο ποτέ δεν καταργήθηκε ο νόμος ο οποίος επέβαλλε σε κάθε Ρωμαίο πολίτη να υπηρετεί στον στρατό. Έτσι, από την στιγμή κατά την οποία ο Καρακάλλας απένειμε τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους των επαρχιών, το 212 μ.Χ., κάθε υπήκοος της αυτοκρατορίας αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο να κληθεί στα όπλα. Κατά την διάρκεια του 3ου και του 4ου αιώνα οι αυτοκράτορες διατήρησαν αυτό το καθεστώς, όχι για να επιβάλλουν σε όλους τους Ρωμαίους πολίτες την κατάταξη στον στρατό, αλλά για να μπορούν, σε περίπτωση ανάγκης να τον συμπληρώνουν στρατολογώντας νέες δυνάμεις. Άλλος ένας λόγος ήταν ότι ο νόμος αυτός τους παρείχε το δικαίωμα να απαιτούν από τους υπηκόους τους έναν πρόσθετο φόρο. Όσοι ήθελαν να απαλλαγούν από την στρατιωτική υπηρεσία πλήρωναν ένα ιδιαίτερο φόρο, τον χρυσό των νεοσυλλέκτων, ο οποίος προορίζονταν για την πληρωμή των μισθοφόρων. (Πηγή: Παγκόσμια Ιστορία, Η άνοδος και η Πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Γεώργιος Θ. Καρδαράς, έκδοση του περιοδικού «Ιστορικά Θέματα», Σελίδα 95)
Συνεπώς και οι πολίτες Ρωμαίοι Έλληνες (το έθνος) υποχρεωτικά στρατεύονταν. Αυτή και μόνο η διαπίστωση αρκεί για να κατατριφτεί το νεοΕθνικό ατόπημα. Αλλά επιπρόσθετα ας λεχθεί ότι η κλασσική νεοΕθνική κατηγορία που επισυνάπτεται στους Χριστιανούς πολίτες του τότε ρωμαϊκού Εθνικού κράτους και που κατά αυτούς δικαιολογεί τους διωγμούς εναντίων τους, ήταν η άρνηση των Χριστιανών να στρατευτούν. Συνεπώς εφόσον οι Χριστιανοί δεν στρατεύονταν συνάγει κανείς λογικά, ότι στρατεύονταν ευκολότερα οι Εθνικοί, οι οποίοι ήσαν όλοι Έλληνες το θρήσκευμα και μερικοί Έλληνες το έθνος.
2. Όμως το θέμα είναι ακόμη πιο περίπλοκο ως προς την σοφιστεία του. Αυτό διότι ο διωγμός του Δεκίου υποβοηθούνταν από τους δοσίλογους οι οποίοι ήσαν Έλληνες πολλές φορές το έθνος. Οι δοσίλογοι υπήρξαν καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, όπως και της νεότερης Ελληνικής (βλέπε Κατοχή, Χούντα κ.λ.π.). Ο Εθνικός δηλαδή λαός, πολλές φορές υποβοήθησε τους ρωμαίους, όπως ανάλογα ο Χριστιανικός έπραξε το αυτό κατά την διάρκεια καταστροφών και δολοφονιών επί των πρώιμων Βυζαντινών χρόνων. Τα γεγονότα της Αλεξάνδρειας μπορούν να φανερώσουν τέτοιες είδους πράξεις. Ακόμη και την εποχή του Ιουλιανού (δες παρακάτω) υπήρχαν δοσίλογοι - πληροφοριοδότες που είχαν αρχηγό τους τον Magister officiorum, ο οποίος ηγείτο των αυτοκρατορικών ταγμάτων scholae palatinae, των διαδόχων των πραιτωριανών. Οποιαδήποτε αντίδραση (και θρησκευτική) καταπνιγόταν εν τη γέννηση της. Υπάρχουν βεβαίως κι άλλες μαρτυρίες για την συμμετοχή μη ρωμαίων στις διώξεις κατά των Χριστιανών. Έτσι π.χ. οι Λύκιοι και το Κοινό τους, με τους Παμφύλιους, με επιστολή τους στις αρχές του 4ου αιώνα προς τον ρωμαίο αυτοκράτορα λένε «...πρέπει να καταδιώξετε τους Χριστιανούς, επαναστάτες από παλιά και ακόμη επηρεασμένους από την ίδια αρρώστια».
3. Αλλά ο νεοΕθνικός αρθρογράφος δημιουργεί και ακόμη πιο ενδιαφέρουσες σοφιστικές πλάνες. Αυτό διότι θεωρεί ότι οι διωγμοί έγιναν από τους Ρωμαίους και όχι από τους Έλληνες, και φαίνεται να ξεχνά πως οι Ρωμαίοι ήσαν ελληνικά διαποτισμένοι ή ξεχνά πως οι Ρωμαίοι δεν είναι οι Ρωμαίοι της Ρώμης του σήμερα. Ρωμαίοι ήσαν τότε (μετά το 212 μ.Χ.) όλοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος. Ενώ «Έλληνες» ήσαν όλοι οι άλλοι που δεν ήσαν Χριστιανοί
Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.](Πηγή: «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, επιμέλεια Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας, εποπτεία Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152)
4. Οι ίδιοι οι νεοΕθνικοί βαπτίζουν ως «Έλληνες» πλειστούς φιλοσόφους Συρίους ή Σημίτες, απλά και μόνο επειδή θρησκεύονταν κατά την αρχαία ελληνική θρησκεία. Γιατί λοιπόν σε αυτή την περίπτωση οι ρωμαίοι δεν είναι και Έλληνες, εφόσον και αυτοί θρησκεύονται κατά την ίδια πολυθεϊστική θρησκεία; Αν δηλαδή και οι Ρωμαίοι συνεχώς στον Εθνικό τύπο παρουσιάζονται ως οι κατ’ εξοχήν ελληνικά θρησκευτές, εντούτοις τώρα στην περίπτωση των διωγμών αμφισβητείται η «ελληνικότητά» τους;
5. Οι ίδιοι λοιπόν οι αρχαιολάτρες και νεοπαγανιστές βαπτίζουν Ρωμαίους αυτοκράτορες που εκτέλεσαν διωγμούς, ως Έλληνες, όπως π.χ. τον Ιουλιανό Φάβιο Κλαύδιο:
Ιουλιανού Σοφία, Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου
…Ο Ιουλιανός, που οι εχθροί του τον αποκάλεσαν «Αποστάτη» ή «Παραβάτη», ενώ οι φίλοι του Μέγα, υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας κοσμοκράτορας. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, τεύχος 44, σελίδα 69)
Συνεπώς, αν ο Ιουλιανός γίνεται δεκτός από τους νεοΕθνικούς ως Έλληνας, και μάλιστα κοσμοκράτορας, γιατί την ίδια στιγμή υποστηρίζουν πως «Ο τυπικός [λόγος] είναι ότι οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι στους κατακτητές Ρωμαίους από τον δεύτερο π.Χ. αιώνα. Δεν είχαν καμιά εξουσία και κανένα πρακτικό μέσον να κάνουν διωγμούς κατ’ άλλων υπηκόων του «Ρωμαϊκού κράτους», ακόμη και αν το ήθελαν.»;
Ο Βλάσσης Ρασσιάς (Υ.Σ.Ε.Ε.) σε εορταστική εκδήλωση υπέρ του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου (Πηγή: Διαδυκτιακός χώρος Βλάσση Ρασσιά)
Μα δεν τους αρκούν αυτές οι παραδοχές. Εορτάζουν και τον Μάρκο Αυρήλιο, γνωστό απηνή διώκτη των χριστιανών, ως Έλληνα.
6. Τέλος ακόμη και αν δεχτούμε ότι όντως οι Ρωμαίοι δεν ήσαν «Έλληνες» (σημερινή εθνολογική έννοια) αλλά απλά Ρωμαίοι, θα πρέπει παράλληλα να δεχτούμε ότι και οι Ρωμιοί του Βυζαντίου δεν ήσαν «Έλληνες» αλλά ρωμαίοι, σύμφωνα με το χαρακτηρισμό που τους επισυνάπτουν οι νεοΕθνικοί. Τότε δηλαδή θα πρέπει με την άνω (νεοΕθνική) λογική να δεχτούμε ότι και οι Χριστιανοί Έλληνες «Δεν είχαν καμιά εξουσία και κανένα πρακτικό μέσο να» διατάξουν απαγορεύσεις της Εθνικής θρησκείας ή να καταλύσουν αρχαία ιερά της Ανατολής και της Αιγύπτου. Διότι την εξουσία την είχαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και όχι οι Έλληνες Χριστιανοί. Μήπως αυτή είναι η θεάρεστη λογική που πρέπει να ακολουθηθεί σύμφωνα με τους νεοΕθνικούς;…
Έκπληξη προκαλεί η παραδοχή του νεοΕθνικού αρθογράφου για τους διωγμούς : «Κάθε άλλος ισχυρισμός είναι ιστορικά αβάσιμος»!
ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ
Εγκυκλοπαίδειες
1. Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα
2. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7
Περιοδικά
1. Ιχώρ, τεύχος 30
2. Άβατον, τεύχος 44
3. Παγκόσμια Ιστορία, Η άνοδος και η Πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Γεώργιος Θ. Καρδαράς, έκδοση του περιοδικού «Ιστορικά Θέματα».
4. Ησίοδος Θεογονία, Έλληνες Κλασσικοί εικονογραφημένοι, εκδόσεις Εύανδρος
Βιβλία
1. Readings in Ancient History: Illustrative Extracts from the Sources, William Stearns Davis, 2 Vols. (Boston: Allyn and Bacon, 1912-1913), Vol. II: Rome and the West
2. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, επιμέλεια Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας, εποπτεία Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου.
3. Γ. Μεταλληνός: «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;»
Αρχαίοι Συγγραφείς
1. Τάκιτος, «Τα Χρονικά», βιβλίο XV
2. Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Επιτ. Εις τον Μ. Βασίλειον
3. Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις Νεωτ. Χηρεύσασαν
Κινηματογραφικές Ταινίες
1. Fahrenheit 11/09
Διαδίκτυο
1. http://www.geocities.com/nik_rom/gegon1/olympia1.htm
Επιπλέον Βιβλιογραφία
1. Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (324 - 1453), μετάφρ. Δ. Σαβράμη, Αθήνα 1954
2. Αικ. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ιστορία, Α΄ Αθήνα 1975
3. Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. Ν.Δ. Νίκαια
4. Περιοδικό «Ελληνικά», τ.44, Θεσσαλονίκη 1994
5. Δ. Ζακυθηνός, «Ιστορία του Βυζαντινού κράτους», Αθήνα 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου