Από τότε που γεννήθηκα έως τότε που θα πεθάνω, κάποιοι φρόντισαν για μένα όπως ακριβώς και για τους υπόλοιπους του μεγάλου πληθυσμού, να με ελέγχουν και να μου επιβάλουν το άδικο δικό τους. Τα όριά μου είναι πλασματικά – μπορώ βεβαίως να αποκτήσω αγαθά ή να δημιουργήσω σώμα και πνεύμα, μπορώ να ταξιδέψω ακόμα και στο διάστημα όμως, δεν είναι πρόβλημα απλά οι σύγχρονες αντιξοότητες που συναντάει κάποιος στην προσπάθεια για βελτίωση, ούτε λύση οι παραπάνω επιτυχίες.Αυτό το μάτι, που πειραματίζεται με την βιολογία και την ψυχολογία όλων μας, αναγνωρίζει σε κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα έναν επικείμενο κίνδυνο. Και δεν μιλάει κάποιος για χτύπημα στην ρίζα του «κακού», της αμφισβήτησης δηλαδή, αλλά καταστροφή του σπόρου της αντίστασης από την στιγμή που αυτός εντοπιστεί. Ακόμα κι αν παίξεις με τιμιότατους όρους, που έτσι κι αλλιώς με τέτοιους όρους θα παίξεις, το μεγάλο μάτι της εξουσίας θα φροντίσει να σε τσακίσει από την αρχή, ή πιο μοντέρνα θα ρίξει διαλυτικό πάνω σου και θα σε εκφυλίσει. Εννοούμε, για να μην μιλάμε θεωρητικά, ότι ακόμα κι αν προσπαθήσεις με την καλύτερη των προθέσεων, και με τα χέρια σου καθαρά και ανοιχτά, να φτιάξεις κάτι σωστό στην κοινωνία που ανήκεις, το οποίο δεν θα είναι απειλή ή καταστροφή, αλλά ανώτερο πνεύμα δικαιοσύνης και ανθρώπινης προόδου, τότε η εξουσία θα φροντίσει με τους απλούστερους μηχανισμούς της να υποβαθμίσει αυτό που δημιούργησες και στην ουσία να το αφανίσει. Από την άλλη, άμα όλα αυτά τα κρατάς μέσα σου, θα πάνε και χαμένα, σαν να μην υπήρξανε ποτέ.
Οπότε, αδερφέ στο αίμα και σύντροφε στην μάχη, ασπάσου την φιλοσοφία της απόδρασης. Δεν φτάνει η δίψα, ούτε οι προσπάθειες. Γιατί αν το σκεφτείς, δεν είναι μια απλή απόδραση που έτσι κι αλλιώς είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο.
Κι αν το καλοσκεφτείς ακόμα περισσότερο και σε μια σωστότερη διάσταση, τελικά είμαστε εκείνοι οι ελάχιστοι που αποδράσαν από την φυλακή ωστόσο επιστρέφουν σε αυτή και στρέφονται μάλιστα εναντίον της, στην προσπάθεια να την γκρεμίσουν και να απελευθερωθούν όλοι οι φυλακισμένοι. Ναι, αυτό είμαστε τελικά!!!
Το οριστικό τέλος δεν έχει έρθει για αυτό μην απογοητεύεστε. Είναι απλά το τέλος μια εποχής και τώρα βρισκόμαστε στο μεταβατικό στάδιο, αυτό έχει ξαναειπωθεί. Και τα μεταβατικά στάδια, τα στάδια δηλαδή της μεταμόρφωσης ή μετεξέλιξης αν θέλετε, είναι ότι πιο ωμό μπορείτε να συναντήσετε. Ο κόσμος που δημιουργείται είναι ένα μωρό παιδί, που πάντοτε πονάει την μάνα του στην γέννα.
Αφήνοντας πίσω τους τοκετούς ας σκεφτούμε και το άλλο. Ας σκεφτούμε πως σε όλες αυτές τις συνθήκες, είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε αυτούς που πεθαίνουν, τους αυτόχειρες, κι αυτούς που συνεχίζουν να ζουν, νιώθοντας όμως πεθαμένοι. Βλέπουμε αυτούς που συμβιβάστηκαν, και τα παράτησαν, είτε φιλώντας ότι έφτυναν είτε αφήνοντας τον ιερό τόπο της πατρίδος, ιερό σε κάθε περίπτωση διότι ακόμα και ο πλέον ατομιστής και δύσπιστος εδώ έκτισε τα όνειρά του άρα...
Άρα μην απογοητεύεστε γιατί απογοητεύτηκαν άλλοι για εσάς. Μην τα παρατάτε γιατί κάποιοι τα παράτησαν πρώτοι. Δεχόμενοι ταπεινά αλλά και θαρραλέα ότι αυτή η κοινωνία είναι μια ενορχηστρωμένη μπάντα με κάθε τύπο ανθρώπου στην σύνθεσή της, η δική σας - δική μας θέση είναι στα τύμπανα του πνευματικού πολέμου που ήδη έχει ξεκινήσει....
Ηράκλειτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου